Het probleem een beetje met de symfonieën van Gustav Mahler is dat-ie soms te veel wil uitleggen met de noten die hij schrijft. Iemand heeft zijn muziek ooit omschreven als op muziek gezette programmaboekjes. Dat is wellicht iets té chargerends, maar ik begrijp wel wat-ie bedoelt. Gelukkig hebben zijn liederen teksten, teksten die een groot deel van het verhaal al vertellen. Dus kan Mahler zich in de noten inhouden en zich van tijd tot tijd beperken tot een eenvoudig thema in de klarinet, de hobo, of de viool. Terwijl de stem (en in dit geval de weergaloze stem van Jessye Norman) met een aangrijpende en soms ingehouden melodie het verhaal vertelt. Orkest: New York Philharmonic, dirigent: Zubin Mehta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten