Gisteren heb ik in het Culemborgse
Theater De Fransche School een optreden bijgewoond van de in Nederland woonachtige Portugese zanger
Fernando Lameirinhas. De muziek die hij bracht bevatte duidelijke Portugese elementen. Maar hoewel de invloed van de Fado merkbaar was, kon je toch niet spreken van een fadoconcert. Lameirinho zelf liet in zijn slotwoord doorschemeren zich te ergeren aan het feit dat het publiek van een Portugese zanger altijd Fado verwacht. De Portugese volksmuziek heeft zoveel meer te bieden. En dat liet Lameirinho horen. Wat vooral opviel waren de vindingrijke arrangementen in de begeleiding die in goede handen waren van bassist en broer Alberto Lameirinhas en de uitblinkende pianist Juan Pablo Dobal. Deze laatste wist met een paar virtuoze jazzy solo's de handen van het publiek enthousiast op elkaar te krijgen. Het drietal had toch al weinig moeite het publiek mee te krijgen door de aanstekelijke melodieën en de charmante uitstraling van Fernando Lameirinhas zelf. Door de inventieve arrangementen ontsteeg het programma de geitenwollen kneuterigheid die soms aan volksmuziekconcerten kleeft. Kleine kritiekpuntjes zijn dat hij tussen de nummers door soms wat veel praatte en ik was wat minder onder de indruk van de twee pogingen een lied in het Nederlands te zingen (hoewel ik wel respect heb voor de moed). Al met al was het toch een meeslepende voorstelling waar een behaaglijke warmte vanuitging en waar je makkelijk in meeging, ondanks de soms wat melancholieke strekking van de liedjes. Afscheid en verlies liepen als een rode draad door het concert. Het portugees is natuurlijk bij uitstek een taal met een prachtige diepe klank. Na afloop ging ik met de Portugese zon in mijn hoofd de mistige novembernacht in.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten