American Chopper

Zo nu en dan zag ik op Discovery Channel een aflevering uit de serie American Chopper. Dit was een reality-soap over de vader en zonen Teutul die een bedrijfje runden onder de naam OCC. Wat zij deden was op bestelling motors bouwen naar een individueel ontwerp, met dien verstande dat het altijd choppers waren (van die motors met hoge sturen en een ver vooruit geplaatst voorwiel, zoals ze populair werden na de film Easy Rider). Wat deze serie zo boeiend maakte was, zeker in het begin, de toewijding waarmee aan die motors gewerkt werd. Je zag macho-kerels heel secuur met een dun penseeltje een schildering aanbrengen op de benzinetank. Spannend was ook altijd de deadline die dan niet op tijd gehaald dreigde te worden, omdat een of ander onderdeeltje niet tijdig geleverd werd of niet bleek te passen. Dan was het gescheld en dus de bliepjes niet van de lucht. Grappig was altijd het optreden van pa Teutul, een grote stevig gebouwde man vol tatoeages en een enorme lawaaisnor. Hij kon vreselijk schelden zodat zijn tekst dan volledig schuilging onder de bliepjes. Later in de serie krijgt hij een conflict met een van zijn zoons. Het gaat dan voornamelijk daarover en minder over het werken aan de motors. De laatste tijd zie ik het niet zo vak meer. Ik weet niet eens zeker of de serie nog uitgezonden wordt.

Van Lunteren naar Otterlo

Gisteren wandelde ik van Lunteren naar Otterlo, een fraaie herfstwandeling door de uitlopers van de Veluwse bossen. Na een kop koffie in hostellerie (beetje aanstellerige aanduiding maar de koffie was goed) De Lunterse Boer liep ik via brede zandwegen omzoomd door herfstig gekleurde bomen en regelmatig uitziend op grauwe reeds beoogste akkers. Het weer was goed, droog, wat weinig zon, maar een aangename temperatuur voor de tijd van het jaar. Wel viel me weer op de alomtegenwoordigheid van de firma Heras in de Nederlandse bossen. Als ze zo veel bos door hekwerk moeten omringen, zouden ze toch moeten zorgen dat de vormgeving van hun produkt beter aansluit bij de omgeving. Die hekken zijn ronduit lelijk.
Het dorp Otterlo zelf is niet zo interessant, alleen een vroeggotisch dorpskerkje spreekt tot de verbeelding. Daar vlakbij dronk ik op een terras nog een kop thee. Helaas was de koster van voornoemd kerkje bezig met een luidruchtige blower (kan zo'n ding nou echt niet geruisloos gemaakt worden?) de bladeren van het kerkhof te verwijderen. Daardoor ging het rustieke karakter wel wat verloren.

Synaphaï

Het stuk Synaphaï uit 1969 van Iannis Xenakis heeft iets beklemmends. Het is een stuk voor piano en 85 instrumenten. Aanvankelijk heeft de piano de overhand. Hij maakt zich werkelijk zeer druk, maar wekt de indruk ondanks al zijn drukke bewegingen geen meter vooruit te komen. De piano doet denken aan iemand die vooruit wil en voortdurend worstelt om verder te komen. Het orkest is daarbij alleen maar een dwarsligger die meer tegenwerkt dan meehelpt. Uiteindelijk zal het orkest ook gaan domineren en blijft het pianospel gepruttel.

Verschil tussen leven en dood 2

Al wie leeft is soms wel eens buiten adem.

Weekendconcert 27 oktober

Dit maal eens Beethoven in het weekendconcert, het tweede deel uit zijn Cellosonate nummer 5 deel 2. Daniel Morganstern, cello en Eric Larsen, piano.

Verschil tussen leven en dood 1

Wie niest, leeft. Wie leeft, niest van tijd tot tijd.

Heeft DWDD het nog?

Tot op heden was ik een trouwe kijker naar De Wereld Draait Door. Een van de aantrekkelijke kanten werd gevormd door de onverwachte dingen die soms gebeurden. Of dingen die je gewoon niet verwacht in een prime time populaire talkshow. Er was vaak wat bijzonders: een mini-opera, een muziekstuk bestaand uit 4.30 minuten stilte, de DWDD-recordings en dat soort dingen. Dus aan het begin van het seizoen was ik nieuwsgierig waarmee ze nu weer zouden komen. En dat valt dit seizoen een beetje tegen. De gebruikelijke formule wordt nog wel afgewerkt: drie gesprekjes, een stukje muziek van een minuut en grappige tv-fragmentjes. Maar die dingen die het programma net dat beetje extra geven blijven nu uit. Dat leidt er toe dat ik steeds meer in de verleiding kom in plaats van DWDD naar bijvoorbeeld The big bang theory op Veronica te kijken.

Weiden en luchten in Noord-Holland

Gisteren wandelde ik tussen Krommenie en Uitgeest. Wie van wijdsheid houdt en uitgestrekte luchten, komt hier in dit stuk Noord-Holland volledig aan zijn trekken. Ik liep via een smal fietspad dat eerst langs het Noordhollands Kanaal voerde en vervolgens langs het Uitgeestermeer naar Uitgeest. Het uitzicht wordt er bepaald door weiden en luchten die beiden nu straalden in gedempt oktoberlicht. De gehele dag stond een gouden najaarszon boven het vlakke land en frisse wind die al een beetje naar winter ruikt, verfrist de ziel. Het haventje op de foto ligt tegenover het clubhuis van een scoutingvereniging die Stierop heet, waarom weet ik niet. In Uitgeest een heerlijk kopje thee gedronken op het terras van Bistro-Bar Schipperrijk met uitzicht over het meer.

De Sint Bavo in Haarlem

Wie van het werk van Pieter Saenredam houdt moet zeker een bezoek brengen aan de Sint Bavokerk in Haarlem. Niet omdat er werk van Saenredam te bezichtigen valt (op 1 reproductie na). Nee, wie door de Sint Bavo loopt, heeft het gevoel door een schilderij van Pieter Saenredam te lopen. Niet verwonderlijk dat Saenredam er veel gewerkt heeft. Bijvoorbeeld bijgaande foto, gemaakt toen ik op 21 oktober Haarlem bezocht, zou een schilderij van Saenredam kunnen zijn.

Weekendconcert 21 oktober: G.F. Handel Dixit Dominus

Niets sprankelt zozeer als de muziek van Georg Friedrich Händel. Hier is Dixit Dominus met het briljante openingskoor, gevolgd door een stralend duet. Hier in een volledig Japanse uitvoering. http://youtu.be/BcgOLMloEOI

Knellende banden?

Het stond deze week weer in de VPRO-gids. "De leden van de Cobrabeweging vonden elkaar in hun afkeer van de knellende banden waarin de naoorlogse kunst verzeild was geraakt". Wanneer ik zo'n formulering lees, roept dat bij mij altijd een vraag op. Want, wat we maar voor waar moeten aannemen is dát de kunst na de oorlog in knellende banden verzeild was geraakt. Ik kan dit niet met zoveel argumenten weerspreken. Ik ben geen kunsthistoricus. Maar iets van twijfel knaagt aan mij. Ik kan mij voorstellen dat de leden van de Cobrabeweging dit riepen, omdat zij dit zo ervoeren. En zij ervoeren dit zo, omdat zij aanvankelijk geen erkenning kregen voor hun werk. Later toen zij meer erkenning kregen en meer aanhang ging die aanhang ook geloven dat zonder Cobra de kunst gevangen zat in knellende banden. Maar ik vraag mij dan wel eens af hoe die knellende banden er dan uit zagen, behalve dan dat de toen leiding gevende museumdirecteuren en galeriehouders de schilderijen van Karel Appel, Constant en Corneille cs. nog niet zo mooi vonden. Dat was weliswaar, wellicht, ten onrechte. Maar knellende banden zijn het niet. Daarbij geeft deze formulering de suggestie dat andere kunstenaars die niet volgens de methode Cobra werkten en wier werken wellicht door voornoemde museumdirecteuren en galeriehouders mooi gevonden werden, eigenlijk niet serieus te nemen zijn. Hun werk ontsnapt immers niet aan die knellende banden. Ergens denk ik dat daarmee aan deze kunstenaars onrecht wordt gedaan.

Het Jos Verstappensyndroom

Voor ik ga uitleggen wat het Jos Verstappensyndroom is, wil ik allereerst zeggen dat ik het grootste respect koester voor deze Limburgse coureur. Hoe zou ik anders? 'k Heb niet eens een rijbewijs.
Jos Verstappen was een Nederlandse Formule 1 coureur die vooral actief was in de jaren '90. In Nederland heerste het geloof dat Jos Verstappen een grote was die Grand Prixen kon winnen en wellicht ooit wereldkampioen worden. Alleen déze race had-ie toevallig pech, of had-ie de verkeerde auto. Maar als-ie ooit de goede auto had en minder pech dan... Zo verstreken de jaren zonder dat Jos Verstappen iets van enige betekenis won. Dat kun je hem niet kwalijk nemen, maar ja. Ik denk dat wel vaker Nederlandse sporters gebukt gaan onder zo'n Jos Verstappensyndroom. Ik denk bijvoorbeeld aan een Robert Gesink. Het heeft denk ik te maken met de gedachte in Nederland dat we overal maar wereldkampioen in moeten worden. Belgen hebben dat bijvoorbeeld niet zo. Die zijn alleen maar goed in wielrennen en biljarten en daar zijn ze, volgens mij dik tevreden mee. Belgen hebben ook geen sporters met een Jos Verstappensyndroom. Ik heb overigens ook het grootste respect voor Robert Gesink. Zelf ben ik na 30 kilometer rustig pedaleren alweer moe.

Oktoberzon

Het mooiste licht dat er bestaat is de oktoberzon. En dat was er vandaag volop, dus een goede reden om er opuit te gaan. Ditmaal voerde de tocht van Heusden naar Drunen. Eerst het oude vestingstadje aan de Maas met zijn oude straatjes vol kinderkopjes. Vervolgens de weidse (of is het wijdse) blik op de maasdijk tussen Heesbeen en Doeveren. Tussen Doeveren en Elshout ligt een oude Slaperdijk die kronkelend zich slingert door het Brabantse land, hier nog vlak vol grazige weiden. Onderweg werd ik nog ingehaald door een groepje van vijf opgewekte dames. Die hadden er behoorlijk de vaart in. Het was een mooie tocht. Niet te ver: een kilometer of 15 wellicht. In Drunen werd ik hartelijk begroet door een inwoner die mij meedeelde dat het mooi wandelweer was. De inwoner wees mij de weg naar de dichtstbijzijnde bushalte. Dat was aardig van hem.

Weekendconcert 13 oktober

Een paar jaar geleden zong ik met het koor waar ik toen deel vanuit maakte het prachtige lied Zigeunerleben van Robert Schumann (1810-1856). Onze gemiddelde leeftijd was wel een stuk hoger dan het koor dat ik hier presenteer. Het Tölzer Knabenchor.
Robert Schumann: Zigeunerleben

Een boekje in het bos

Op een mooie septemberdag maakte ik een korte wandeling van Bilthoven naar Lage Vuursche door de Ridderoordsche bossen. Het pad voerde mij langs een open plek waar een kleine boerderij stond. Voor die boerderij stond langs het pad, zo'n houten kistje en een doosje waarin je geld kon doen. Zoiets zie je wel vaker. Je kunt dan tegen een kleine betaling wat appels, pruimen of ander ooft dat dan juist oogstklaar is meenemen. Echter in dit kistje lag geen fruit van het land. Nee in dit kistje lagen boeken, tweedehands pocketboeken die je voor een euro per stuk mee mocht nemen. Ik koos voor Droomkoninkje van Herman Heijermans (1864-1924). Dit boek ben ik nu aan het lezen. Heijermans is vooral bekend geworden als toneelschrijver (denk maar aan Op hoop van zegen en Eva Bonheur). Droomkoninkje is een van zijn laatste werken, gepubliceerd in het jaar van zijn dood. Het gaat over een elfjarige licht gehandicapte jongen. We zien de wereld vanuit zijn perspectief. Dat levert ontroerende passages op. Ik ben nog aan het begin en heb al kennisgemaakt met de jongen en zijn beide lieve ouders, zijn pasgeboren zusje en de feeksachtige buurvrouw. Je voelt meteen een grote sympathie voor dit gezin, maar de onheilswolken pakken zich al samen, wanneer vader op de dag dat zijn dochter geboren wordt, zijn baan verliest. Benieuwd hoe dit verder gaat. Op de foto: Villa Eijkenstein halverwege Bilthoven en Lage Vuursche.

Wagners Parsifal

De mooiste akte van Wagners Parsifal is ongetwijfeld de tweede. Daarin zien we de volwassenwording van Parsifal. Na Kundry's kus breekt het besef door dat hij een job te doen heeft. En een man die weet dat er een taak voor hem ligt, is volwassen..

Wandeling langs de Kromme Rijn

Zaterdag 8 oktober maakte ik een wandeling langs de Kromme Rijn vanaf het centrum van Utrecht tot aan het landgoed Oud-Amelisweerd. Het was de bedoeling verder te gaan, maar hevige stortbuien wierpen mij zo vol water (vooral in mijn schoenen) dat mij de lust tot verder lopen wat verging. Gelukkig vond ik een schuilplaats in het gezellige café bij de Stayokay (een prettig alternatief voor hen die de drukte van het bekende theehuis te veel vinden). Het is een wandeling die ik vaker maak, want het is prettig toeven op het smalle wandelpaadje langs de Kromme Rijn. Aan het ontbrekende gebladerte kun je wel zien dat de foto niet afgelopen zaterdag is gemaakt.

Een nieuw begin

Dit wordt mijn eerste blog op Blogger. Mijn vorige host is door een uit de hand gelopen migratie in het ongerede geraakt. Daarom dit nieuwe blog. Hier komen mijn ideeën over kunst, cultuur, politiek, wandelen en reizen te staan. Ik hoop een lezenswaardig blog te kunnen bieden, voor wie daar geïnteresseerd in is.