Meditatie over autobommen in Irak

Vanmorgen zijn in Bagdad weer een aantal autobommen ontploft. Gevolg: 19 doden. Het Journaal berichtte daarover. De beelden zijn bekend: een verwrongen autowrak, een rode plas op de straat, door elkaar heen rennende mannen met baren waarop iemand onder roodbevlekte lakens, het geluid van sirenes en puin en soms een weeklagende moeder.
Ik ben niet blind voor de tragiek achter dit alles, het verdriet bij de dierbaren van die 19 slachtoffers. het gevoel van onveiligheid en de wanhopige vraag wanneer dit nou eindelijk eens ophoudt.

Ik zie deze beelden op televisie en denk er bijna niets meer bij. Alleen een haast berustend: "ja dit gebeurt daar nou eenmaal van tijd tot tijd. Iemand meent er goed aan te doen een autobom tot ontploffing te brengen, soms zelfs menend daarmee een plaats in het paradijs te veroveren. En nog te weinig de gedachte om hier nu eens mee op te houden." Ik zag dit al zo vaak dat het mijn gevoel van medelijden niet meer raakt, of verontwaardiging veroorzaakt. Buiten is het zomerdag en de doodstille straat ligt de blakeren in de zon. En er speelt in de verte op de stoep een groep kinderen, maar die groep betekent niet veel. Dan meldt het Journaal de uitslag van een sportwedstrijd. Dat emotioneert mij meer.

Wandeling Breukelen-'s Graveland 19 juli 2013

Vrijdag heb ik gelopen van Breukelen naar 's Graveland. Het weer was warm en zonnig. De temperaturen waren net nog niet tropisch. Vanuit het noorden leek een wolkendek te naderen, maar zij bedekte de zon niet, zodat het landschap de ganse dag in een fel zomers licht stond. Met de bus ging ik vanaf station Breukelen naar het centrum. Daar dronk ik op een terrasje op de Markt een kopje koffie met appeltaart. Er was juist een markt gaande dus het was gezellig druk daar.
Het eerste deel van de tocht voerde langs de Vecht langs pittoreske plaatsen als Loenen en Vreeland. De eerste paar kilometer wat last van autoverkeer, maar voorbij Nieuwersluis werd de weg autoluwer. Opmerkelijk zijn uiteraard de prachtige achttiende eeuwse buitenplaatsen. Ook opmerkelijk een stukje moderne architectuur. In Vreeland een glaasje Bitter-Lemon gedronken in

restaurant Noord-Brabant op het terras. Onduidelijk waarom dit toch duidelijk in de provincie Utrecht gevestigde etablissement Noord-Brabant heet. Vanaf Vreeland verliet ik de Vecht. De tocht voerde nu over achtereenvolgens via de Dirk A. Lambertszkade en de Kromme Rade dwars door de Loosdrechtse Plassen. Op de Lambertszkade was nog wel wat veel fietsverkeer. Ik blijf een hekel houden aan het geluid van fietsbellen. Het klinkt zo agressief. De Kromme Rade is minder toegankelijk voor fietsen en is een fijn wandelpad door een fraai Hollands landschap. Ik denk dat die kades vroeger gebruikt werden voor de afvoer van de turf. Zoals veel plassen zijn de Loosdrechtse Plassen ontstaan door turfafgraving. Je ziet langs de Vecht ook veel turfgravershuisjes. Het pad eindigt vlakbij 's Graveland. Aldaar trof ik een restaurant dat al open was met een prettig terras aan de vaart. En terwijl de restauranthouder met veel toewijding de tafels dekte voor de etensgasten van die avond, genoot ik van een lekkere trappist. Daarna was het nog anderhalve kilometer naar de bushalte in Kortenhoef. Einde van een voor die korte afstand (18 kilometer) afwisselende, boeiende en oerHollandse wandeling.

Wandeling Bodegraven-Gouda 13 juli 2013

Zaterdag voor het eerst sinds maanden weer een wandeling van enige afstand gemaakt. De 15 kilometer lange tocht voerde van Bodegraven naar Gouda. De dag begon grijs, maar vanaf ongeveer 12 uur brak meer en meer de zon door en werd het een stralende julidag. Het eerste stuk ging over de Oude Bodegravenseweg door een landelijk Hollands landschap met de A12 nooit ver weg. Maar dan kom ik bij natuurgebied het Reeuwijkerhout. Hoewel het meer op een park dan op een natuurgebied leek, was het toch een mooi groen stuk met goed begaanbare onverharde paden. Bij het paviljoen Reeuwijkerhout, nuttigde ik op het terras een kop koffie met heerlijke appeltaart. Op een veldje bij het strand was een groep jongeren bezig met karateoefeningen. De wandeling voerde nu door de Reeuwijkse Plassen. Net zoals bijvoorbeeld de

Loosdrechtse Plassen zijn die ontstaan door veenafgraving om de grote steden van turf te voorzien. Het gebied bestaat uit enkele van elkaar gescheiden plassen, doorsneden door kleine weggetjes, fiets- en voetpaden. Het zicht op de plassen wordt je soms ontnomen door rietkragen en buitenhuisjes. Verrassend was te zien dat langs sommige weggetjes nog ouderwetse houten telefoonpalen stonden die nog herinnerden aan de oertijden van de telecommunicatie, lang voor de satellieten en glasvezels. Uiteindelijk eindigde mijn tocht op een terras op de Grote Markt in Gouda waar ik genoot van een welverdiende Leffe Dubbel.