Wandeling van Schoonhoven naar Bergambacht

Op zondag 18 november wandelde ik van Schoonhoven naar Bergambacht. Ik maakte een omweg via Cabauw, Polsbroek en Vlist. De dag begon grijs en druilerig, maar bij aankomst in Schoonhoven was de regen al beëindigd en tegen het middaguur brak de zon door en werd het toch nog mooi weer. Tussen Schoonhoven en Cabauw kom je langs mooie boerderijen. Vanaf Cabauw voert een schelpenpaadje dwars door de weilanden naar Polsbroek. In Polsbroek had ik nog een ontmoeting met een fietser met een lekke band. Polsbroek is een lintdorp waaraan geen einde lijkt te komen. De Krimpenerwaard is vol van dit soort lintdorpen. Hoewel vol wellicht een wat misplaatste term is als we deze streek beschouwen. In Vlist een korte koffiestop in het sfeerrijke café Vlist. Vandaar ging het via een fietspad richting Bergambacht. In Bergambacht heb ik nog een vaasje bier gedronken in café Het Centrum. Dat is niet het gezelligste café van Nederland, maar ik ken ongezelligere. Bus 195 bracht me weer terug naar station Utrecht Centraal.

In memoriam Hannie Lips

Toen ik nog klein was had je iedere woensdag- en zaterdagmiddag kindertelevisie op de enige beschikbare zender. Die we dan ook aanduidden als dé televisie.
Vooraf keken we geboeid een kwartier naar het testbeeld, een verschijnsel dat ik jongere mensen niet meer kan uitleggen. Vijf minuten vooraf klonk er bij herhaling een viertonig pingeltje waarop mijn vader altijd de woorden "Het gaat niet door" zong. Het gebodene op zo'n middag wisselde per omroep van dienst. De VARA had Pipo de Clown, de NCRV Swiebertje, de KRO had Dappere Dodo. De VPRO zette ons Kabouter Kandelaar voor, een programma dat ons aller afkeuring kon wegdragen. Tussendoor had je ook een programma als De Verrekijker met korte reportages over kinderen in verre landen.

Dit alles aangekondigd door de omroepster van dienst. Zo had de VARA Elles Berger, de NCRV Tanja Koen en de KRO de meest legendarische: Hannie Lips. Zij was, denk ik, de enige omroepster die bij ons kinderen écht populair was. Ze werd dan ook Tante Hannie genoemd. Beroemd was haar manier van zwaaien bij het einde met beide handen voor het gezicht. Jammer dat daar geen You Tubefilmpje van bestaat. Tante Hannie overleed 19 november 2012.

De natuur der mensen

"De mensen leven niet meer naar hun natuur. Ze moeten meer naar hun natuur leven." Deze verzuchting hoorde ik laatst iemand slaken. De vraag die dit oproept is: kan dat wel? Kan een wezen anders leven dan zijn natuur? Uit gemakzucht houd ik me dan nog niet eens bezig met de vraag wat natuur is in dit verband. Ik doe net of dat bekend is.
Hoe bepaalt een bioloog de natuur van een levend wezen? Dat doet hij door dit wezen te observeren en te zien wat dit dier in allerlei situaties doet. En de optelsom van al dit doen is de natuur van dat beest. Zo weet iedere trouwe kijker naar National Geographic Channel dat leeuwen lieve gazelletjes opjagen, verscheuren en vervolgens opeten. Dat is dan blijkbaar onderdeel van hun natuur.

Waarom zou dit dan niet voor mensen gelden. Hoe ontdek je de natuur van mensen? Door ze te observeren en te zien wat mensen doen in bepaalde situaties. Dat is dan blijkbaar hun natuur. Je kan vinden dat mensen eigenlijk een andere natuur moeten hebben. Maar dat is nou eenmaal niet zo. Wezens kunnen maar één natuur hebben (is dat zo?). Hooguit kan die natuur in een veel generaties durend evolutieproces veranderen, zich aanpassen aan veranderende omstandigheden. Doch daar kunnen we niet op wachten. Wel zijn er binnen de bestaande natuur kleine marges waarbinnen mensen kunnen veranderen (vandaar de grote diversiteit in menselijk gedrag), maar dat blijven smalle marges.

Lachen

"Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd", hoorde ik vanmorgen weer eens op de radio zeggen. Het timbre bij zo'n uitspraak heeft altijd iets van grote diepzinnigheid met een boventoon van luchtig optimisme. Het is ook zo'n uitspraak die weinig tegenspraak duldt. Die wordt ook niet verwacht.
En dat terwijl er toch wel het een en ander op af te dingen is. Vraag is bijvoorbeeld wat hier bedoeld wordt met leven. Waarschijnlijk toch iets anders dan het tegendeel van dood zijn. Maar wat? Je kunt dan denk ik het begrip leven definiëren als: toestand waarin minstens één keer per dag wordt gelachen.
Ik denk ook dat bijna niemand elke dag lacht. Ik niet in ieder geval. Terwijl ik toch elke dag in een toestand bevindt die als leven voelt. En volgens mij is er niks mis met mijn gevoel voor humor. Vaste lezers van dit blog kunnen dat beamen. En wanneer ik lach doe ik dat met alle plezier. Maar het gaat mij wat ver om te eisen dat ik elke dag  lach en daar aan toe te voegen dat ik anders die dag niet geleefd heb.

Over een muis

Er was eens een muis die een illusie koesterde

Nou koesteren er wel meer een illusie,

Ja, ik ook.

Maar van zo’n muis vraag je je af:

Heeft zo’n beest niets beters te doen.

Bijvoorbeeld uit de buurt van de kat te blijven?

De voleinding der mensheid volgens Augustinus

Augustinus van Hippo (354-430) is de vader van de christelijke theologie. Het bekendste werk van de bisschop van Hippo is de Belijdenissen waarin hij zijn eigen ontwikkeling tot christen beschrijft. Eén van de dingen die het gevolg zijn van zijn volledige overgave aan het christendom is het volledig afzien van de vleselijke lusten, zelfs met zijn wettige echtgenote. En hij houdt deze houding ter navolging voor aan iedere ware christen. Wat bij mijn weten door weinig mensen wordt onderkend is dat daarmee Augustinus laat weten dat op het moment dat iedereen een waar christen is, hiermee de missie der mensheid is voltooid. Ik ben verre van een waar christen, maar deze gedachte intrigeert mij. De mens plant zich niet meer voort en na hooguit 120 jaar doet de laatste mens het licht uit. Steden, wegen en bruggen raken overwoekerd en vervallen en de dieren nemen de boel weer helemaal over. Voor hen zou het een zegen zijn. Uiteraard is er geen schijn van kans dat dit ooit gaat gebeuren.

Was Holden Caulfield depressief?

In NRC zag ik The Catcher in the Rye van JD Salinger omschreven als een roman over de depressieve puber Holden Caulfield. Ik dacht huh? Was Holden Caulfield depressief? Is mogelijk. Het is weer een paar decennia geleden dat ik The Catcher las. In mijn herinnering was Holden niet depressief. Meer een intelligente jongen die zich verbaast over de hem omringende domheid en een wat incestueus gevoel voor zijn jonge zusje heeft. Ik zal het boek toch eens na moeten lezen om uit te vinden of Holden echt depressief was. Lijkt me geen straf. Voor zover ik me herinner leest het boek als een trein.