Over de zin van het leven (2), het voortbestaan der mensheid

Vorige week wierp ik het thema de zin van het leven ter tafel. Een thema dat eigenlijk te groot is om je mee bezig te houden op zo'n blog. Zelfs de grootste filosofen wagen zich er niet meer aan. De theologen nog wel, maar voor hen is het vraagstuk nog relatief eenvoudig. Maar ja, ik ben er nu eenmaal aan begonnen. Naar aanleiding van mijn stukje van vorige week opperde iemand het doorgeven van DNA als zin van het leven. Met andere woorden: meewerken aan de instandhouding van de soort. Ik neem dan maar voor het gemak aan dat dit ook indirect kan. Dat wie niet feitelijk werkt aan het concipiëren van nageslacht ook een bijdrage kan leveren door te werken aan een wereld waarin de volgende generatie kan opgroeien. Anders wordt het voor sommige mensen pijnlijk.

Mijn vraag is echter: is het wel zo zinvol dat deze soort blijft voortbestaan? Is er een noodzaak dat er mensen zijn op deez' aard? Ik denk dat als je het aan de andere levende wezens op aarde vraagt, het antwoord ondubbelzinnig nee zou zijn. Sterker: ik heb het idee dat een aankondiging dat de mensheid zou ophouden te bestaan binnen de dierenwereld tot grootse feestelijkheden zou leiden die weken kunnen duren. Afgezien van een paar gedomesticeerde soorten die volslagen afhankelijk zijn van mensen, hebben de andere diersoorten alleen maar last van de mensen. En dat zou zelfs zo zijn wanneer de totale mensheid zou bestaan uit aanhangers van de Partij van de Dieren. Ik denk dat de aarde heel goed kan voortbestaan zonder mensen er op. Dat heeft ze ook de veruit langste tijd van haar bestaan gedaan. De enige reden waarom de aanwezigheid van de mens zinvol zou kunnen zijn, is wanneer er sprake is van een Goddelijke Opdracht. Dat maakt overigens alles zinvol (gesteld dat je hier van zinvol kunt spreken). En de zin van goddelijke opdrachten stellen mensen niet graag ter discussie. Wellicht hierover later meer.

Over de zin van het leven (1)

Wanneer jonge mensen beginnen na te denken over de dingen van deze wereld, dan werpen zij zich vaak op het vraagstuk van de zin van het leven. Daar komt men vaak niet helemaal uit. Het leven moet toch zin hebben denken ze dan, want wat is nou de zin van het leven als het leven geen zin heeft? Dan zou men even zo goed niet kunnen leven. Dat is overigens ook zo, maar het geval wil dat we nu eenmaal leven, op dit moment althans. En daar moet je wat mee, want net zoals ik hebben de meeste mensen er geen zin in om voortijdig op te houden met leven. En onder voortijdig verstaat men dan alles tussen nu en de komende tijd. Je weet immers maar nooit wat voor leuks er nog gaat gebeuren. En d'r is nog het één en ander te doen en het zou zo verdrietig zijn voor je familie en vrienden.

Maar uit dit soort zaken kunnen mensen toch moeilijk een zin van het leven destilleren. De zin van het leven zou toch van een hoger orde moeten zijn dan een gezellig kerstetentje of een leuk reisje of je familie en vrienden entertainen met je aanwezigheid. Bij die hoger orde denkt men dan vaak aan zaken als God, poëzie en het streven naar een betere wereld. Maar op basis waarvan denk je dat dit zaken van hoger orde zijn. Wie bepaalt die hiërarchie? Of wellicht hebben we een taak in het leven? In ieder geval is het zo dat als je jezelf een taak stelt je dit kunt gaan zien als jouw zin van het leven. Maar dat is iets anders dan dé zin van het leven. Hier is het laatste nog niet over gezegd. In ieder geval niet door mij. Wellicht op dit moment mijn taak in het leven. Maar of het de zin is van mijn leven daar zal ik mijn hoofd maar niet te zeer over breken.

De opera in Verona

In de oude Romeinse Arena te Verona vinden al precies honderd jaar in de zomer opera-uitvoeringen plaats. Deze uitvoeringen hebben in die tijd een grote vermaardheid gekregen. Die vermaardheid berust op de sfeervolle omgeving, de feestelijke sfeer (het publiek krijgt bijvoorbeeld bij binnenkomst kleine kaarsjes uitgereikt die aan het begin voor feeërieke lichtjes zorgen) en de akoestiek. Hoewel ik wel een enkele zanger(es) meemaakte die moeite had om met zijn of haar stem rij 17 te halen. Vooraf en in de pauzes liepen er jongens rond die bier, wijn en cola verkochten, of programma's, of waaiers. Het personeel was heel dienstbaar en liep graag met je mee om je je plaats te wijzen. Echt comfortabel zat je overigens niet, de beenruimte was zeer beperkt. Maar de sfeer in de zwoele zomeravondlucht was enorm en de Arena vormde een prachtig decor. In die sfeer hoorde ook een meneer die na iedere aria "Bravo" riep als teken dat er geapplaudisseerd kon worden, ook te horen op de video. Men klapte overigens ook voor de man die via een roffel op de gong liet weten dat de aanvang aanstaande was.

Ik zag er twee opera's. Omdat dit jaar Verdi 200 jaar oud is werden er enkel Verdi opera's gespeeld. Ik zag La Traviata en Aïda. La Traviata wist me het meest te boeien, door het tragische verhaal en niet te missen de vocale capaciteiten van sopraan Lana Kos die de beremoeilijke aria's van Violetta schitterend over het voetlicht bracht. Je ging echt mee in het drama. Dat miste ik een beetje bij Aïda. Die was als schouwspel imposanter. Men keek niet op een figurant meer of minder, al of niet uitgerust met fakkels of lantarens en er was een hijskraan met acrobaten en een boot. Alleen de levende olifanten en kamelen ontbraken. Ja, je keek je ogen uit, maar dat ging toch ten koste van je betrokkenheid bij het drama dat zich voor je ontrolde. Ik denk dat dit de valkuil is bij Aïda, men wordt verleid er een spektakelstuk van te maken. Desalniettemin toch een mooie avond.
Op YouTube vond ik een fragment van de Traviata-uitvoering die ik bijwoonde op 2 augustus met Lana Kos. Zie hieronder.

Zonnig Verona

Van donderdag tot zondag was ik in Verona. Deze stad is opgericht in de Romeinse tijd en grenst aan de noordkant aan de uitlopers van de Alpen. Het oude centrum wordt aan de die zelfde kant begrensd door de rivier de Adige die zich snelstromend door de stad kronkelt. Mooie pleinen omringd door fraaie gebouwen uit Middeleeuwen en Renaissance. Ook uit de Romeinse tijd zijn nog overblijfselen te zien. Het beroemdste is de Arena waar nu al 100 jaar vermaarde operavoorstellingen worden gegeven. Daar heb ik er ook twee bijgewoond, waarover later wellicht meer. Twee prachtige kerken gezien: de San Anastasia en de San Zeno. San Zeno is de schutspatroon van Verona. De San Zeno is een schitterend bewaard gebleven romaanse kathedraal, ook met een heel mooie kloostergang.

Er is in de binnenstad ook een binnenplaatsje van een oud huis waar ooit de familie Capulet woonde. In de dertiger jaren heeft het stadsbestuur er een balkonnetje tegenaan laten metselen en dat staat nu bekend als het balkon van Julia (u weet wel van Romeo en Julia). Nu komen duizenden toeristen daar foto's van maken. Ik heb daar dus geen foto van gemaakt. Verder was het heel warm in Verona >35 graden.