Toch kan deze sport bij mij weinig enthousiasme te weeg brengen. De oorsprong van deze relatieve onverschilligheid stamt uit de jaren '70. Ik had de radio aan en hoorde napraten over een hockeywedstrijd die door het Nederlandse team was verloren terwijl ze, gezien de krachtsverhoudingen, eigenlijk hadden moeten winnen. Het was tijdens een of ander groot toernooi (europees, wereldkampioenschap, olympische spelen, of championstrophy, een volstrekt overbodig toernooi overigens dat laatste) en een van de spelers van het Nederlandse team kreeg een microfoon onder zijn neus. Het zou Ties Kruize geweest kunnen zijn, of een ander. Op de vraag waarom het team had verloren luidde het antwoord: "Omdat de strafcorner niet liep." Toen brak mijn klomp. De strafcorner wordt altijd genomen in de linkerhoek van het strafschopgebied. De speler die hem in mag schieten, mag die bal opvangen, stilleggen en 'm dan een enorme hengst richting doel geven. Scoringskans is vrij groot. Het is ongeveer vergelijkbaar met een vrije trap bij het voetbal net buiten het strafschopgebied. Het is een straf voor het overtreden van de spelregels, iets wat idealiter helemaal niet zou moeten gebeuren tijdens een wedstrijd. Een doelpunt moet ontstaan door met behendig manoevreren en slim samenspel de bal voor en uiteindelijk in het doel van de tegenstander te krijgen. Een strafbal of strafcorner moet daarbij iets extra's zijn wat wel eens voorkomt. Maar een sport waarbij het succes van een team afhangt van het vermogen zo'n strafbal of strafcorner uit te lokken en dan langs die weg te scoren, kan ik niet serieus nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten