In memoriam Bernlef

Het glasgordijn hangt stil
de deurknop roerloos
licht valt in egale banen.

Op tafel een vaas narcissen
gezwollen knoppen
wachten op de hun toegemeten bloei

Bernlef 
uit de bundel Dwaalwegen

De eeuwigheid van God

Wat mij in het verschijnsel God altijd het meest heeft gefrappeerd is de eeuwigheid die aan Hem wordt toegekend. En dan niet eens zozeer de eeuwigheid naar de toekomst, want dat een God er altijd zal zijn is een gedachte waarmee je je kunt verzoenen. Wat minder te bevatten is, is de eeuwigheid naar het verleden toe. Het idee dat er nooit een tijd is geweest dat Hij er niet was. Er is aan God dan geen begin. God is in dat geval zonder aanvang en oorzaakloos. Het menselijk brein wil alles altijd ergens laten beginnen. Dat plaatst het moment van de schepping ook in een eigenaardig daglicht. Waar plaats je die op een tijdlijn (waar begint die tijdlijn dan?). En waarom beschouwde God dan dat tijdstip als het juiste moment voor een fijne oerknal (ik neem aan dat gelovigen de oerknal als een actie van God beschouwen)? Is voor iets dat eeuwig bestaat, dus er altijd al was en altijd zal zijn, niet ieder moment even willekeurig? En wat deed God voor de aanvang aller andere dingen? De vraag of er toen ook al een hemel was parkeren we als te kinderachtig. Er zou een soort gelovigheid mogelijk kunnen zijn waarbij God wordt gedefinieerd als de oorzaak aller oorzaken.

Weekendconcert: Charles Aznavour La Bohème

Na Charles Trenet vorige week blijven we bij het Franse chanson. Wellicht de meest vermaarde aller chansonniers was, is en blijft de van oorsprong Armeense zanger Charles Aznavour. Jammer dat-ie ooit in het Engels is gaan zingen. Een van zijn bekendere chansons is La Bohème. Een weemoedig lied over de romantiek en de passie van het artiestenleven in het vooroorlogse Parijs. Een tijd die nu voorgoed voorbij is.

Weekenconcert: Charles Trenet La Mer

De laatste tijd schandalig weinig geblogd door een fysiek ongemak dat mij nog steeds hindert. Maar nu ben ik er weer met een heerlijk weekendconcert. Het werd weer eens tijd om aandacht te schenken aan het Franse chanson. En wat is er dan niet mooier dan de moeder aller chansons: La Mer van Charles Trenet (1913-2001). Een eenvoudige melodie die je meevoert op het sympathieke en meeslepende stemgeluid van Trenet. Men noemde hem de zingende dwaas (le fou chantant), maar met alle respect die hem toekwam. De keizer van de Franse chanson is dit lied.  Luister maar: