Het leven is zinloos, maar toch...

Het leven heeft geen zin. Dat heb ik al eerder gezegd en daar blijf ik voorlopig blij. Wat nog het dichtst komt bij zoiets als de zin van het leven is het zogeheten "iets betekenen voor een ander mens." Het komt er zo dicht bij dat dit betekenisvol zijn voor de medemens door velen als een nastrevenswaardig doel wordt opgevat. Dat kan op vele wijzen. Men kan verdrietigen troosten, mensen verheugen met eigengemaakte schoonheid, zieken verzorgen, iets nuttigs uitvinden of wat dan ook. Sommigen kunnen zelfs tot ver na hun dood nog iets voor andere mensen betekenen. Denk bijvoorbeeld aan Johann Sebastian Bach of Willem van Oranje. Het is alleen nog nooit iemand gelukt iets te betekenen voor mensen uit generaties voor hem. Maar gezien het feit dat het blijkbaar voor mensen belangrijk is om iets voor een ander te betekenen, omdat dit een soort vormgeving is aan iets dat in de buurt komt van zingeving aan het leven, is dat ook een troost voor mensen die menen dat zij niet in staat zijn iets voor een ander te betekenen. Zij zijn te zwak, of hebben hun karakter tegen. Zij hebben toch de mogelijkheid iets voor een ander te betekenen. Zij geven namelijk door puur het feit van hun bestaan, aan een ander de ruimte iets voor hen te betekenen. Zij geven daardoor hun medemens iets waardoor deze medemensen een soort van zingeving aan hun bestaan kunnen geven. Zo kan iedere aardbewoner iets voor zijn broeders of  zusters betekenen. Zelfs als zij uit zichzelf niets betekenen. Is dat niet mooi? Uiteraard blijft het bestaan zinloos, want niets toont aan de noodzaak van welke existentie dan ook.

Overpeinzing over TROS-Opgelicht?

Ik ga me niet vermoeien met de vraag waarom. Dat leidt enkel tot ijdele speculaties met in het beste geval een zeker poëtisch gehalte. Dat mag je in elk geval hopen.
De zaak is: ik ben een fan van het programma Opgelicht? Waarom dat vraagteken in de titel zit is mij onduidelijk. Kijken naar dit programma heeft, in mijn geval althans, iets pervers, een mengeling van leedvermaak en het superieure gevoel dat ik daar nooit in zou trappen. Waar ik eigenlijk niet al te zeker van zou moeten zijn.
Maar het meest amusant vind ik altijd dit:

Osama Bin Laden
Aan het eind van ieder item wordt de oplichter in kwestie geconfronteerd met zijn wandaden en dat gaat bijna altijd op dezelfde wijze.
We zijn in een treurige naoorlogse buitenwijk. De oplichter stopt zijn automobiel voor zijn woning. Juist als hij wil uitstappen, springt er uit de bosjes een hele ploeg tevoorschijn, compleet met richtmicrofoon, camera en een jongedame of -heer, ook in het bezit van een microfoon. Die microfoon duwt ze onder de neus van de oplichter en ze vraagt: "waarom heb je die mensen opgelicht?" Daarvoor heeft ze al geroepen dat ze van TROS-opgelicht is.Het doet me denken aan een Paul Groot als Willibrord Frequin die een nep-Osama Bin Laden soortgelijke vragen stelt. De oplichter beperkt zich er toe te zeggen dat het allemaal valse beschuldigingen zijn om het vervolgens op een rennen te zetten. De ploeg holt er achteraan, maar is in het nadeel, omdat zij die camera en die richtmicrofoon moeten meeslepen. De dame met de richtmicrofoon roept nog zoiets als: "waarom loop je nou weg? Vervolgens keren we terug naar de studio waar we in de ogen kijken van presentatrice Antoinette Hertsenberg. Op dat moment krijg ik een beetje medelijden met de oplichter.