Het raadsel van de witte sokken

Over verscheidene aspecten van de mode kunnen de meningen verschillen. Wat de een mooi vindt, kan voor de ander pijn doen aan de ogen. Het zij zo. Leve de verscheidenheid, zeg ik maar. Er is echter één modeverschijnsel waarover eenieder het wel eens is. Je kunt het ook nauwelijks een verschijnsel noemen, want je ziet het nauwelijks op straat. Ik doel hier op witte sokken voor mannen. Ieder die bij de tijd is weet: dat kan niet. Mannen behoren geen witte sokken te dragen. Ik moet eerlijk bekennen dat zo'n 20 jaar geleden een vrouwelijke collega mij er op moest wijzen, maar sindsdien draag ook ik geen witte sokken meer.

Witte sokkendag
Toch is het een intrigerende vraag waar dit taboe vandaan is gekomen. Aan de kleur kan het niet liggen. Mannen kunnen een grote verscheidenheid aan kleding in het wit dragen, pantalons, shirts, colberts, hoeden. Dat kan soms zelfs behoorlijk cool staan. Maar zodra het om sokken gaat, springen alle alarmsignalen op code rood. Wie witte sokken draagt, heeft minder kans op een goede baan of een lieve levenspartner. Witte sokken is een geheide reden voor afwijzing. Ik vraag me wel eens af of de Wet Gelijke Behandeling hier niet overtreden wordt. "Ja," zegt u, "maar witte sokken staan gewoon suf." Maar komt dat niet omdat ooit ergens een ideé fixe is ontstaan, waardoor wij witte sokken inderdaad als suf ervaren. Kijk in het museum eens op een 18e eeuws schilderij: alle mannen dragen witte sokken. Er is ook geen ander modeverschijnsel waar zo'n uitgesproken algemeen gedeelde mening over bestaat. Eigenlijk zouden we de proef op de som moeten nemen. We roepen, laat ons zeggen, 13 oktober tot witte sokkendag uit en alle mannen dragen die dag witte sokken. En dan kijken hoe suf dat staat.

Weekendconcert: Daevid Allens Gong

Eind jaren  '60, begin jaren '70 was de tijd van het experiment op velerlei vlakken. Jongeren wilden alles anders dan de generaties voor hen. Mij en mijn leeftijdsgenoten sprak dit wel aan. Lange haren, alternatieve kleurrijke kleding, andere genotsmiddelen, alles dat wegvoerde van de in onze ogen saaie cultuur van de generaties voor ons. Het was allemaal mooi wanneer het maar afweek van de oude vormen en gedachten. Op muzikaal gebied werd dit sterk uitgedragen door de Canterbury School. Dit was de verzamelnaam van een groep kunstzinnige muzikanten voor wie de revolutie van The Beatles niet ver genoeg ging, te melodieus, te braaf nog. Oermoeder van de Canterbury School was de legendarische band Soft Machine. Maar die bracht weer andere bands en soloartiesten voort als Caravan, Kevin Ayers en Robert Wyatt. En ook de band Gong, indertijd opgericht door Daevid Allen de vroegere gitarist van Soft Machine. Hier een clip van deze band. Of u het mooi vindt, weet ik niet maar het is wel exemplarisch voor de experimentele sfeer die heerste in die jaren.

Over horloges

Toen ik als kind mijn eerste horloge kreeg liepen deze apparaatjes op een mechaniekje van veertjes en tandradertjes. Ik leerde in die tijd dat je een horloge nooit op een stenen vensterbank moest leggen. Door de koude steen zou het mechaniekje iets krimpen wat ten koste zou gaan van de precisie van  het horloge. Ik weet niet of dat waar is. Je bent geneigd dingen  die je als kind gehoord hebt nog steeds voor waar te aanvaarden, terwijl je dingen die je nu hoort met de nodige twijfel tot je neemt.
In ieder geval lopen horloges tegenwoordig allang niet meer op dat mechaniekje van veertjes en tandradertjes (of zouden ze toch nog gemaakt  worden) en is die theorie van de koude vensterbank allang niet meer actueel. Toch leg ik mijn horloge nog steeds niet op een stenen ondergrond.