Zo'n veertig jaar geleden had je in Zaltbommel aan de Gasthuisstraat café Het Torentje.Dit etablissement was vaak onze laatste toevlucht wanneer alle andere horecagelegenheden reeds gesloten waren.Na één uur stroomde deze kroeg nog vol met late stappers die daar nog een laatste consumptie wilden nuttigen. Het waren hippies, kunstenaars en andere blije mensen.
Maar ook de uitbater van Het Torentje had op een gegeven ogenblik genoeg van al dat volk en wilde de tent sluiten. De vraag voor hem was: "hoe krijg ik de zaak eindelijk leeg zodat ik ook naar bed kan".En al gauw had hij het antwoord. Zodra hij de zaak wilde afsluiten zette hij een langspeelplaat van Leonard Cohen op. Dat werkte perfect. Binnen een kwartier was de tent leeg. Nu zult u zich wellicht afvragen of die muziek van Leonard Cohen dan zo slecht was? Nee dus. Cohen maakte deel uit van de grote drie van het singer/songwritergenre. De andere twee waren Bob Dylan en Neil Young. Valt het u ook op dat twee van die drie Canadezen zijn? Technisch gezien was hij geen grote zanger. Maar met zijn slepende baritonstem en diens expressieve mogelijkheden, zijn eenvoudige maar doeltreffende composities en de poëtische kracht van zijn teksten, gaven zijn liedjes een sterk indringende waarde die mij in ieder geval boeide wanneer een nummer van Cohen mij ter ore kwam. Dat zijn muziek niet zo geschikt was voor in de kroeg nemen we voor lief. Zij was waarschijnlijk te melancholiek en te zwaarmoedig voor het bonte caféleven. Eigenlijk vind ik dat als men een Nobelprijs aan een popzanger wilde geven. Leonard Cohen daar ook al jaren meer aanspraak op kon maken. Dankzij de poëtische impact van zijn teksten en de muziek die daar volledig dienstbaar aan was.
Als filmpje heb ik gekozen voor het nummer Tower of Song, hier gezongen en gespeeld samen met U2. Het was de afsluiting van een boeiende documetaire waarin bekende Canadese artiesten een nummer van Leonard Cohen ten gehore brachten.
