Scheer je weg met je referendum

Ik ben een overtuigd tegenstander van referenda. Ik ga bij elke verkiezing naar het stemlokaal om daar dan kenbaar te maken welke politieke stroming, wat mij betreft, de meeste zetels in het parlement verdient. En daarmee heb ik mijn politieke plicht gedaan. Zij die gekozen zijn mogen tot aan de volgemde verkiezingen zich verdiepen in de kwesties die ons land en ons volk bestormen en vervolgens de besluiten nemen tot maatregelen en afspraken die in de gegeven situaties vereist mogen zijn. En bij die volgende verkiezingen vel ik mijn oordeel over datgeen wat regering en parlement hebben volbracht. En verder wens ik met rust te worden gelaten. Want zeg nou zelf: wat weet ik nou van associatieverdragen en wat daar de mogelijke voor- of nadelen van zijn. Niets toch zeker? Daarvoor zijn de door ons gekozenen die vrijgesteld zijn om zich in dit soort zaken te verdiepen en daar een besluit over te nemen. Loop ik dan het risico dat ze een fout besluit nemen, of een besluit nemen dat ik niet leuk vind? Ja, maar dat risico hoort er bij. En in een samenleving als de onze heeft zo'n besluit zelden echte catastrofale gevolgen. En ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken dat zo'n referendum altijd leidt tot gewenste beslissingen. Dus: scheer u weg met uw referendum.

Keith Emerson: pionier van de symfonische rock

Gisteren overleed de Britse toetsenist Keith Emerson. In de diverse nieuwsprogramma's werd vooral verwezen naar zijn jaren bij het trio Emerson, Lake and Palmer. Maar de muziek van dat ensemble kunnen wij eigenlijk het beste omschrijven als humorloze bombast, bedoeld om de luisteraar te imponeren. De grootste jaren van Emerson lagen in de tijd dat hij, eind jaren '60, de leider was van de Engelse progressieve popband The Nice. Samen met bijvoorbeeld Pink Floyd waren zij de pioniers van de symfonische rock. Centrale figuur in de band was Keith Emerson die zijn hammondorgel zowat fysiek te lijf ging wat niet altijd zonder schade aan het instrument afliep. Maar hij was wel virtuoos. De muziek was een samensmelting van pop, jazz en klassiek en meestal instrumentaal. Het nummer dat ik hier bij voeg is dan ook niet representatief voor het repertoire van The Nice.
Het gaat hier om een lied van de Amerikaanse singer-songwriter Tim Hardin (1941-1980). Er werd in dit nummer gezongen. Emerson speelt hier niet op het hammondorgel, maar op een vleugel. Het begint met een klassieke piano-intro, waarna bassist Lee Jackson de eerste twee coupletten zingt. Het middenstuk heeft een hoger tempo, op een swingend ritme geeft Emerson een prachtige jazzy pianoimprovisatie ten beste, om uiteindelijk weer terug te keren naar de ballad. Prachtige muziek. Van Emerson, Lake and Palmer valt enkel nog te zeggen dat zij de synthesizer introduceerden in de popmuziek.

Hang on to a dream