Ik heb het hier weleens gehad over zogeheten parallelle universa om ons heen. Bepaalde mensen leven weliswaar op dezelfde planeet, in dezelfde stad, wellicht dezelfde straat, maar leven toch in een wereld waar u geen deel van uitmaakt. Zoiets ervaar ik bijvoorbeeld de laatste weken wanneer ik op een zomeravond het televisieprogramma Muziekfeest op het plein voorbij zie komen. Op een plein in een oud-Hollands stadje staat een eenvoudig podium opgesteld en het plein staat vol met mensen. Op dat podium verschijnen verscheidene artiesten die luisteren naar namen als Frans Duijts, Marianne Weeber, Sineke, Frans Bauer, Jan Smit en ga zo maar door. Deze artiesten treden na elkaar op en brengen daarbij een liedje ten gehore. De teksten zijn eenvoudig en maken doorgaans melding van de stand van zaken van het liefdesleven van de betrokken zanger. Hoe die stand van zaken ook is: noch de zanger, noch de toehoorders gaan er erg onder gebukt. De stemming op het plein is juist bijzonder vrolijk (vandaar dat feest). Nou denkt u wellicht: "daar heb je weer zo'n intellectueel die neerbuigend doet over het Nederlandstalige lied. Maar dat is niet zo. Ten eerste zou ik mij niet perse als intellectueel willen manifesteren. Ten tweede: ik geef toe de muziek van Jan Smit, Sineke, Marianne Weeber en consorten is niet de muziek die mij direct ontroert. Maar ik kan wel zien dat die mensen op dat plein aan die muziek een soort vrolijkheid ontlenen die toch de verdienste is van deze artiesten. Ik moet daarbij ook opmerken dat de muziekgenres die mij wel aanspreken mij soms kunnen vervoeren en ontroeren en soms ook blij maken. Maar de vrolijkheid die door Frans Bauer, Jan Smit, Sineke en anderen op dat plein wordt veroorzaakt wordt toch zelden waargenomen bij een concert van het Koninklijk Concertgebouworkest in het Concertgebouw. Het Concertgebouw en dat plein bevinden zich in parallelle universa.
