Vroom & Dreesman, mijn oma en ik

Ik denk dat de eerste die mij meenam naar Vroom & Dreesman mijn oma van vaderskant was. Zij woonde in een bovenwoning in de Utrechtse wijk Hoograven tot zij in 1963 overleed. Ik was toen 10 jaar oud. In die jaren tot haar dood ging ik vaak bij oma Utrecht logeren. Zij had in het verzet gezeten en was daarvoor gestraft met een driejarig verblijf in concentratiekamp Ravensbrück. Ze had wat geld gehad van Duitsland in het kader van de Wiedergutmachung. Dus nam ze me mee met allerlei uitjes. We gingen naar Madurodam of naar de, toen gloednieuwe, Euromast of de Pier in Scheveningen. Als het weer mooi was en als hij reed namen we lijn A naar Rhijnauwen, waar we op het terras langs de Kromme Rijn een pannenkoek aten. Eén keer ging ik met haar naar een bijeenkomst van de Expoge, de vereniging van expolitieke gevangenen. De verhalen die ik daar hoorde waren eigenlijk niet geschikt voor een kind van onder de 10 jaar.

En een vast uitstapje was ook naar het centrum van Utrecht. Daar was nog het oude station, ontworpen door Sybolt van Ravenstein een architect van wie bijna alle bouwwerken zo onderhand weer gesloopt zijn (dat had-ie niet verdiend). Dan kreeg ik een taartje bij de Rutecks in het oude jaarbeursgebouw op Vredenburg, of een kinderijsje. En vervolgens ging het naar een warenhuis. Dat kon toen ook de Galerie Moderne zijn, maar ook heel vaak de Vroom & Dreesman. Ik was daar zeer van onder de indruk, die ampersand (&) in de naam alleen al vond ik chique, En dan al die spullen die er verkocht werden en de grootheid van alles. Dat had je niet in Zaltbommel. Het speelgoed, de boeken, al het lekkers en al die andere artikelen die lagen uitgestald, bekeken door honderden kooplustige bezoekers. Nogmaals, dat had je niet in Zaltbommel. En waar ik het meest van onder de indruk was, waren de mechanische middelen waarmee de verschillende etages met elkaar verbonden waren, de liften en de roltrappen. Eigenlijk vooral de roltrappen waar je voortdurend mensen mee omhoog en omlaag zag gaan, alsof er nooit een einde kwam aan de voorraad mensen  die voortdurend als een soort carroussel naar boven en naar beneden gevoerd werden. Gelukkig was het restaurant op de hoogste etage. En natuurlijk gingen we daarheen want oma vond het weer tijd voor een taartje of een ijsje.
Op de terugweg naar huis kocht oma nog een doosje met Utrechtse Domtorentjes bij de banketbakker aan de voet van de domtoren. Een cilindervormig gebakje van chocola met een slagroomvulling. Lekker waren die.

Heeft Judith Herzberg gelijk?

Deze week vernamen wij dat de dichter/toneelschrijver Judith Herzberg enkele maanden geleden boos uit het comité van aanbeveling van het Verzetsmuseum is gestapt. Steen des aanstoots was het feit dat koning Willem Alexander een tentoonstelling over politieke gevangenen opende. Deze vorst is namelijk getrouwd met de dochter van iemand die in de jaren '70 deel uitmaakte van een regering die een belabberde reputatie had en heeft als het gaat om mensenrechten in het algemeen en het omgaan met politieke gevangenen in het bijzonder. Kortom: Willem Alexander werd door Judith Herzberg afgerekend op het doen en laten van zijn schoonvader.
Ik weet natuurlijk niet of u schoonouders heeft en wat uw relatie is met hen is. Maar voelt u zich op welke wijze dan ook verantwoordelijk voor hun doen en laten?. Zelf komt Willem Alexander uit een familie die zich sinds Emma altijd keurig aan de democratische spelregels heeft gehouden. Wellicht niet altijd van harte, maar toch. En gedurende de tweede wereldoorlog hebben de leden van die familie een positieve bijdrage geleverd aan de uiteindelijke nederlaag van het nazisme. Wederom, wellicht niet altijd van harte, maar toch.
De echtgenote van de koning heeft zich op de dag dat de verloving publiek werd gemaakt, gedistancieerd van het regime waar haar vader deel van uitmaakte. Maar, zegt Herzberg, "Hij zou zich in woord en geschrift wat meer expliciet ten nadele van mensenrechtenschendingen moeten uitlaten." Ik heb nu geen voorbeelden bij de hand, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand twee en een half jaar staatshoofd van Nederland kan zijn, zonder zich bij gelegenheid in die zin uit te spreken. En dan nog: is die eis van Herzberg redelijk? Dat kun je je redelijkerwijs wel afvragen.
Om kort te gaan: het kost mij moeite om begrip te krijgen voor de houding van Judith Herzberg. Iemand afrekenen op de daden van zijn schoonvader lijkt me niet fair.
Overigens, voor zover ik daar kennis van heb genomen, heb ik alle respect voor het dicht- en toneelwerk van Judith Herzberg. Ik ga straks weer een paar gedichten uit haar bundel Botshol lezen.

De vreugde van de zin van het leven

Veel mensen zijn nog steeds op zoek naar de zin van het leven. Zij zijn de optimisten, degenen die menen dat er zoiets ís als de zin van het leven. Die hoeft enkel maar gevonden te worden. Vaak worden zij op hun zoektocht verblijd met onverwachte serendipiteit.
Er zijn ook mensen die zich er op beroemen de zin van het leven reeds gevonden te hebben. En daar is niks mis mee. Welk bezwaar kan er zijn tegen de overtuiging dat deze of gene activiteit of dit geloof in hogere machten en het zich daaraan overgeven, wordt ervaren als de zin van het leven. Het kan voor velen een bron van vreugde en troost zijn. Daar kun je gerust een beetje jaloers op zijn. Ze moeten natuurlijk niet gaan trachten deze overtuiging op hinderlijke wijze aan anderen op te dringen, zoals sommige mensen doen.
En dan zijn er natuurlijk nog de mensen die menen dat het leven totaal van elke zin ontdaan is. Zo op het eerste gezicht lijkt dat een mening die aanleiding geeft tot een zwartgallige levensvisie, maar dat hoeft lang niet altijd het geval te zijn. Deze mensen kunnen leven met de ontspannende gedachte dat zij zich over de vraag naar de zin van het leven in ieder geval niet druk hoeven te maken en gelijkmoedig de dingen des levens op zich af te laten komen. En dat kan ook plezierig zijn.
Hoe dan ook. Hoe u ook aankijkt tegen het vraagstuk van de zin des levens aankijkt. Het hoeft u niet te beletten blijmoedig in het leven te staan.

Hoe verkoop je een Renault Kadjar

We zien een bioscoopzaal waar mensen naar een groot scherm kijken. Op dat scherm is een weids en stoffig landschap te zien. Blikvanger in dat landschap is een rode auto, voor de gelegenheid glimmend gepoetst. Deze auto rijdt op hoge snelheid door dit stoffige landschap en wordt daarbij vergezeld door twee hondenkarren, ongeveer zoals de hondensleeën bij de Eskimo's, maar dan op wielen. Wat die hondenkarren in dat filmpje doen is enigszins onduidelijk. Wellicht wil men bewijzen dat een Renault harder gaat dan een hondenkar. Maar dat hoeft toch niet bewezen te worden zou men zo denken. Dan gebeurt er iets wat je een licht surrealistisch  effect zou kunnen noemen . De stof die de auto doet opwaaien stuift de bioscoopzaal in.

Vervolgens staan een aantal jonge bioscoopbezoekers op en stappen door het scherm naar buiten. Alsof er helemaal geen scherm was. De jongelui hebben een vastberaden uitdrukking en een groot verlangen die rode auto die hondenkarren verslaat en die ondanks de stof die hij doet opwaaien nog steeds roodglanzend is, van dichtbij aan een nadere inspectie te onderwerpen. Dan verschijnen ook letters in beeld die duidelijk maken dat we hier te maken hebben met een Renault Kadjar en een subtitel die ons zegt dat je niet moet blijven zitten, maar erop uit moet gaan.
De firma Renault verwacht dat regelmatige vertoning van dit filmpje op verscheidene televisiezenders positief zal bijdragen aan de verkoopcijfers.

Parallelle universa: Muziekfeest op het plein

Ik heb het hier weleens gehad over zogeheten parallelle universa om ons heen. Bepaalde mensen leven weliswaar op dezelfde planeet, in dezelfde stad, wellicht dezelfde straat, maar leven toch in een wereld waar u geen deel van uitmaakt. Zoiets ervaar ik bijvoorbeeld de laatste weken wanneer ik op een zomeravond het televisieprogramma Muziekfeest op het plein voorbij zie komen. Op een plein in een oud-Hollands stadje staat een eenvoudig podium opgesteld en het plein staat vol met mensen. Op dat podium verschijnen verscheidene artiesten die luisteren naar namen als Frans Duijts, Marianne Weeber, Sineke, Frans Bauer, Jan Smit en ga zo maar door. Deze artiesten treden na elkaar op en brengen daarbij een liedje ten gehore. De teksten zijn eenvoudig en maken doorgaans melding van de stand van zaken van het liefdesleven van de betrokken zanger. Hoe die stand van zaken ook is: noch de zanger, noch de toehoorders gaan er erg onder gebukt. De stemming op het plein is juist bijzonder vrolijk (vandaar dat feest). Nou denkt u wellicht: "daar heb je weer zo'n intellectueel die neerbuigend doet over het Nederlandstalige lied. Maar dat is niet zo. Ten eerste zou ik mij niet perse als intellectueel willen manifesteren. Ten tweede: ik geef toe de muziek van Jan Smit, Sineke, Marianne Weeber en consorten is niet de muziek die mij direct ontroert. Maar ik kan wel zien dat die mensen op dat plein aan die muziek een soort vrolijkheid ontlenen die toch de verdienste is van deze artiesten. Ik moet daarbij ook opmerken dat de muziekgenres die mij wel aanspreken mij soms kunnen vervoeren en ontroeren en soms ook blij maken. Maar de vrolijkheid die door Frans Bauer, Jan Smit, Sineke en anderen op dat plein wordt veroorzaakt wordt toch zelden waargenomen bij een concert van het Koninklijk Concertgebouworkest in het Concertgebouw. Het Concertgebouw en dat plein bevinden zich in parallelle universa.

Huid

Vanavond zag ik een reclame op tv over een huidverzorgingsproduct. Dat je je huid kunt verzorgen door een laagje van dit product op je huid te aan te brengen met behulp van een spuitbus. Dit claimt de adverteerder. Ik vind het begrijpelijk dat we het feit dat mensen een huid hebben als vanzelfsprekend aannemen. Maar als de materie tijdens de oerknal net wat anders in elkaar had gezeten, hoe zou deze firma dan hebben kunnen bestaan?.

Dit gebeurde vandaag precies 200 jaar geleden

Bij het plaatsje Braine l'Alleud vond op 18 juni 1815 de beroemdste veldslag uit de Europese geschiedenis plaats (Wellington schreef zijn eindrapportage later vanuit een hotel in het veel verderop gelegen Waterloo, daarom heet het de slag bij Waterloo, terwijl het eigenlijk de slag bij Braine l’Alleud, of Eigenbrakel zoals de Vlamingen zeggen, had moeten heten).

Toen Napoleon teruggekeerd was uit Elba en hij onmiddellijk de regering van Frankrijk weer op zich genomen, besloten de overige naties een expeditieleger te vormen onder leiding van de Engelse generaal Wellington. Die landde bij Antwerpen met als doel Frankrijk binnen te vallen. Napoleon wilde dat voor zijn en marcheerde in ijltempo met zijn troepen richting België in de hoop de vijand aan te kunnen vallen nog voordat die zich volledig had gegroepeerd. Op 16 juni versloeg hij het Pruisische leger onder generaal Blücher, maar in zijn haast verzuimde Napoleon het karwei af te maken. Hij stuurde nog wel zijn generaal Bouchard er op af maar die slaagde er niet in de Pruisen terug te vinden, zodat zij zich konden hergroeperen. Ondertussen had Wellington besloten post te vatten op de weg van Brussel naar Charleroi. Een weg die daar over een heuvelrug loopt en daardoor wat makkelijker te verdedigen is. Op zondag 18 juni 1815 om 12 uur begon Napoleon de inleidende beschietingen die twee uur zouden duren. Het had echter die nacht zwaar geregend en de grond was drassig. Daardoor stuitten de granaten niet op nadat ze de grond hadden geraakt en bleef de schade beperkt. Om 14.00 uur begon de grote aanval. De Franse soldaten echter waren moe na de lange mars vanuit Frankrijk en moesten bij hun stormloop tegen een door de modder glibberige helling op stormen. Dat lukte niet best. Ook de cavalerie slaagde er niet in door Wellingtons linies heen te breken. Zelfs de keizerlijke garde slaagde er niet in om een doorbraak te forceren. En toen kwam ook nog als een duveltje uit een doosje Blücher met zijn Pruisen uit de bossen aan de oostkant opdagen. Daar had Napoleon niet op gerekend. Om 20.00 uur moest Napoleon het bevel tot de terugtocht geven en waren zijn dagen geteld. Sint Helena was zijn bestemming. 
In 2007 was ik op de plek waar de slag plaatsvond. Het terrein is eigenlijk in de afgelopen 200 jaar niet veranderd. Alleen is er de kunstmatige heuvel die koning Willem I liet aanleggen met de stenen leeuw er op als aandenken aan de bijdrage van zijn zoon, delatere koning Willem II aan de gevechten.. En er zijn nu toeristen. En er is nu natuurlijk minder bloed en geknal en gekerm van honderden gewonden.

Aandacht FIFA buiten proporties

Er is een spelletje dat heet Voetbal. Twee teams van 11 personen moeten trachten de bal met de voet in een zogeheten doel (een net gespannen tussen twee palen van 2 meter hoog en 7 meter breed) te schoppen en tegelijkertijd een tegenstander beletten ditzelfde te doen. Wie na 90 minuten spelen het vaakst het doel geraakt heeft is de winnaar.
Dit spelletje mag zich in een grote populariteit verheugen. Veel mensen vinden het leuk om dit spel te spelen. En er is ook een grote groep mensen die plezier hebben in het kijken naar een wedstrijd. De vreugde wordt nog groter wanneer de toeschouwers zich kunnen identificeren met 1 van beide teams, omdat het uit de zelfde stad komt of uit hetzelfde land. Men hoopt dan dat het team uit de eigen stad of het eigen land wint. Wanneer dit gebeurt kan dit aanleiding zijn tot grote extatische uitingen van plezier. Aangezien er nooit genoeg blije mensen zijn, kunnen we dit alleen maar toejuichen en er een zeker belang aan toekennen.

Divisies
Het spreekt vanzelf dat er organisaties zijn die zich bezighouden met het organiseren van dergelijke wedstrijden. Die zorgen voor locaties, een programma en bijvoorbeeld scheidsrechters die controleren of beide partijen zich aan de spelregels houden. Omdat er ook wedstrijden in internationaal verband plaatsvinden zijn er ook internationale organisaties die dergelijke wedstrijden organiseren. De grootste daarvan heet FIFA (Féderation Internationale des Football Associatons). Het meest in het oog springende evenement dat zij organiseert is het zogeheten wereldkampioenschap voetbal. Dit is een serie wedstrijden die moet uitwijzen uit welk land de beste voetballers komen. Vorig jaar was dat Duitsland. FIFA wijst een land aan dat dit kampioenschap organiseert en zorgt voor een groot deel van de financiering door verkoop van plaatsbewijzen, sponsoring door grote ondernemingen en de verkoop van het recht de wedstrijden op televisie uit te zenden.
Zoals ik hierboven al betoogde, niet geheel onbelangrijk, maar let wel: de FIFA heeft geen leger, beschikt niet over kernwapens en is geen grote economische macht. Wanneer dat wereldkampioenschap eens een keer mislukt dan zullen een groot aantal mensen erg teleurgesteld zijn, maar anderzijds gaat het leven gewoon verder. De economische en politieke gevolgen  zullen niet onoverkomelijk zijn. In dat licht bezien is het opmerkelijk de grote belangstelling van de media voor de FIFA en wie daar nou de baas is. De afgelopen week werd via verscheidene nieuwszenders en gedrukte media uitgebreid aandacht besteed aan de ontwikkelingen binnen de FIFA en aan de vraag wie daar de baas is, veelal als opening van de nieuwsuitzending en als voorpaginanieuws in kranten en tijdschriften.. Toen tijdens de Tweede Wereldoorlog de paus zich solidair verklaarde met de geallieerde zaak, vroeg Stalin: "En hoeveel divisies heeft de paus?" Zo kan men zich ook afvragen hoeveel divisies Sepp Blatter heeft.

Een pinksteroverpeinzing

Aanstaande zondag is het Pinksteren. Het behoort tot de grote drie van de christelijke feestkalender, naast Kerstmis en Pasen. Maar van deze drie heeft Pinksteren duidelijk de laagste status. Dat merk je aan een aantal zaken.
Mensen sturen elkaar geen pinksterkaarten.
Popzangers en -zangeressen hebben niet de ambitie een pinksterhit te scoren.
Er bestaat niet zoiets als een pinksterdiner of pinksterontbijt.
Er zijn geen pinksterfilms.
Je hebt geen pinksterverhalen.
Tijdschriften komen niet met een speciale pinkstereditie.
Men praat niet over de pinkstergedachte.
Men ontsteekt geen pinkstervuren.
Pinksterman bestaat écht niet.
Evenmin als de pinksterhaas.
In conflictgebieden geldt geen pinksterbestand.
De paus spreekt geen Urbi et Orbi uit.
Er zijn geen specifieke pinkstertradities, hooguit op regionaal niveau.
Schoolkinderen krijgen geen pinkstervakantie.
Pinkpop wordt regelmatig niet op Pinksteren gehouden.
Pinksterbloemen bloeien vooral met Pasen.
Maar heel weinig mensen weten wat er met Pinksteren nu eigenlijk gevierd wordt.

Wat dat laatste betreft: er wordt gevierd dat de apostelen van Jezus, tien dagen na zijn  hemelvaart, de Heilige Geest ontvingen. Dit wordt visueel voorgesteld door een vlammetje boven de hoofden van de apostelen en een neerdalende duif. De apostelen gaan opeens allerlei vreemde talen spreken en beginnen spontaan de boodschap van Jezus Christus te verkondigen. Wat de Heilige Geest nu eigenlijk is, wordt nergens echt duidelijk. Pas in 325 bij het Concilie van Nicea wordt de Heilige Geest onderdeel van de Drieëenheid, één van de meest bizarre vondsten van de christelijke theologie. Vanuit christelijke kring geeft men vaak aan dat de pinkstergebeurtenis de start vormt van de verspreiding van het christelijk evangelie over de mensheid.
Voor de meeste mensen is  het echter een dag die de overgang markeert van lente naar zomer, hoewel de weersverwachtingen  dit jaar ook wat dat betreft weinig hoop geven.

Zegt een beeld meer dan duizend woorden?

In 1978 verscheen van Karel van het Reve (1921-1995) de bundel 'Uren met Henk Broekhuis'. Hierin staan een veertigtal idées recues en gemeenplaatsen zoals: kunst behoort emoties te uiten, of zwemmen is bij eb gevaarlijker dan bij vloed, of de joodse spijswetten zijn eigenlijk een hygiënisch voorschrift. Van het Reve fileert dergelijke gemeenplaatsen en weet ze meesterlijk onderuit te halen (leest dat boek). Een veelvoorkomende opmerking die in die bundel niet is opgenomen, maar daarin zeker niet zou misstaan is: "Een beeld zegt meer dan duizend woorden." Het is een uitspraak die nog veel gehoord wordt aan borreltafels, op recepties, congressen enzovoort. Ze heeft een zweem van diepzinnigheid over zich en wie haar hoort heeft even het idee inzicht te hebben gekregen in een diepe waarheid. Toch is het niet waar. Een column van Arjen Fortuin in de NRC van afgelopen vrijdag herinnerde mij daar weer aan.
Wie tegenwoordig een krant openslaat, een nieuwswebsite bezoekt, ziet dan veel foto's en andere afbeeldingen. Bijvoorbeeld over de aardbeving in Nepal. We zien foto's van ingestorte gebouwen, mensen in tentjes in de regen, vrachtwagens vol hulpgoederen enzovoort. Maar deze afbeeldingen vertellen ons op zich niet zoveel. Ze zeggen dat er ergens gebouwen zijn ingestort, dat toeristen in tentjes slapen en balen van het slechte weer en dat vrachtwagens de bergen intrekken om de lokale supermarkts te bevoorraden. Dus moeten, om dergelijke misverstanden te voorkomen de redacties die beelden voorzien van tekst. Dat kan door de afbeelding te plaatsen in de context van een desbetreffend artikel, of de foto voorzien van een onderschrift. Een tekst met 24 woorden vertelt het hele verhaal: "In Nepal was een aardbeving waarbij veel slachtoffers vielen. Mensen waren genoodzaakt vanwege naschokken buiten te slapen en hulporganisaties brachten goederen naar afgelegen dorpjes." De daarbij getoonde foto's laten dan zien hoe dit er uit ziet en brengen soms iets van de emotie over. En dat is een niet te onderschatten betekenis van het beeld. Maar zonder die 24 woorden zou geen mens een idee hebben wat er aan de hand is.

Pers niet objectief over politieactie

In tientallen media kun je deze kop lezen: Politiebonden voeren actie voor betere CAO. Daar is iets eigenaardigs aan. De objectiviteit van de berichtgeving is hier namelijk behoorlijk in het geding. Want ga maar na: wie zegt dat de CAO die de politiebonden nastreven "beter" is. De minister van Veiligheid en Justitie vindt in ieder geval van niet. En dan: beter in welk opzicht? De politiebonden bedoelen hier waarschijnlijk dat de agenten dan meer geld krijgen, of prettiger arbeidsomstandigheden. En vanuit het gezichtspunt van de politieman is dat inderdaad beter. Maar is het ook beter voor de politie als organisatie? Worden we beter beschermd tegen boeven? Is het macro-economisch beter? Let wel: ik heb daar persoonlijk geen oordeel over. Wellicht kunt u iedere vraag hierboven met een volmondig ja beantwoorden. Maar mijn punt is dat de pers door het begrip 'betere CAO' klakkeloos over te nemen de objectiviteit van haar berichtgeving ernstig geweld aan doet.

Het raadsel 'Kees uit Bloemendaal'

Al geruime tijd meent men bij Radio 4 dat het goed is het uitzenden van klassieke muziek, waarvoor deze zender bedoeld is, af te wisselen met allerlei interactieve spelletjes en rubriekjes. Dat zou een positief effect hebben op de luistercijfers (het aantal mensen dat daadwerkelijk luistert). Ik heb daar zo mijn twijfels over. Maar goed, daarover in een ander bericht misschien meer. Ik wil het hier hebben over een fenomeen dat zich voordoet bij één van die spelletjes.

Tussen 12 uur en 2 uur zendt de AVRO het programma Licht op 4 uit. Zoals de titel al  zegt wordt in dat programma voornamelijk licht verteerbare klassieke muziek ten gehore gebracht. De presentatie is regelmatig in handen van Hans van den Boom die geknipt is om het AVRO-adagium dat klassieke muziek bovenal gezellig is uit te dragen. Een onderdeel van dit programma is het spelletje Nootschieten. Er wordt een heel kort fragment van een stuk muziek ten gehore grbracht (enkele seconden) en kandidaten kunnen dan bellen en trachten de componist en titel van het werk te raden. De te winnen prijs stijgt met iedere uitzending dat de muziek niet geraden wordt. Er komt telkens een tientje bij. Ik hoor dat spelletje regelmatig en constateer bijzondere sociale fenomenen. Maar daarover wellicht een andere keer.

Paasoverpeinzing: zijn wij echt verlost?

Het is weer voorbij; de tweede hoogtijdag van de christelijke feestkalender: Pasen. Eigenlijk is Pasen veruit het belangrijkste christelijke feest. De gebeurtenissen die christenen op deze dagen gedenken vormen de kern van de christelijke heilsleer. Het gaat hier om niet minder dan  de herrijzenis van christus die op de voorafgaande Goede Vrijdag een afschuwelijke dood stierf aan het kruis. Het is dat Bach daar nog een aardig muziekje onder heeft gezet. Dat lijden, sterven en vervolgens weer herrijzen was nodig  om de mens van de zonde te bevrijden. De mens is immers, hoewel door God geschapen, geneigd tot alle mogelijke kwaad en overtreding van Gods geboden, in bijbelse taal zonde genoemd. Door dit zondige gedrag kon God de mensen écht geen toegang tot het Koninkrijk der Hemelen verschaffen. De Heer zag maar één oplossing. Hij stuurde zijn enige zoon die 33 jaar op aarde (met name in Palestina) rondzwierf en de laatste 3 jaar daarvan predikent over naastenliefde en liefde voor God. In zijn laatste dagen provoceerde hij de autoriteiten zodanig dat ze hem uiteindelijk arresteerden en de marteldood gaven die ik hierboven al noemde. Dooi te lijden en te sterven deed Jezus boete voor de zonden van de  mensen en daardoor konden de mensen, mits zij dit verhaal geloofden en zich bewust waren van hun zonden, genade krijgen en zo het Koninkrijk der Hemelen betreden.
En hier haak ik af. Stel, een boef pleegt allemaal vreselijke misdaden. Nu wordt een volstrekt onschuldige opgepakt en zwaar gestraft voor de afschuwelijke misdrijven door de boef gepleegd. Is door de bestraffing van de onschuldige de schuld van de boef vermindert of vergeeflijker geworden? Ik zou zeggen: in tegendeel. Toch is dat hetgeen de christelijke heilsleer ons al 2000 jaar voorhoudt.

German Wings

Dat die copiloot het toestel opzettelijk liet neerstorten vinden veel mensen onbegrijpelijk. En dat is het ook. Maar men zou het feit dat veruit de meeste copiloten dit niet doen even zo goed onbegrijpelijk kunnen noemen.

Wandelen van Nijmegen naar Kranenburg 11 maart 2015

Het Nijmeegse station Heyendal ligt midden in het Universiteitsgebied van Nijmegen. Het boemeltje waarmee ik daar aankwam was dan ook grotendeels gevuld met jonge mensen die samen met mij op dit stationnetje uitstapten om zich naar één van de gebouwen van dit onderwijsinstituut te begeven met als doel hun toekomstambities vorm te geven. Het begin van de wandeling voerde langs diverse faculteitsgebouwen waarop de architect zich niet heeft uitgesloofd. Na twee kilometer komt er een eind aan de Heyendaalseweg. Je steekt de Scheidingsweg over en je staat midden in de Maldense bossen. Ik ben geen liefhebber van het Nederlandse bos, maar dit woud valt nog mee. Het bevat voldoende lichtheid om dragelijk te zijn. Mijn pad voert langs de rand van het dorp Malden.
Even buiten Malden ligt een begraafplaats. Doordat alle graven voorzien zijn van een wit kruis, dacht ik aanvankelijk dat het hier een militaire begraafplaats betrof. Ik betrad de begraafplaats om onze bevrijders respect te betonen, maar al snel bleek het te gaan om een normale algemene begraafplaats. Vanwaar al die witte kruizen was mij niet duidelijk. Ook de daar werkzame tuinman kon mij geen nadere informatie verschaffen, of hij wilde dit niet.
De Groesbeekseweg voerde langs het zweefvliegveld, maar het was nog te vroeg in het seizoen om zweef te vliegen. Dan komen we bij het punt waar de oude spoorlijn van Nijmegen naar Kleef zich afsplitst van de lijn Nijmegen-Venlo. Vanaf hier volgen we het oude spoor. Ooit zou dit de belangrijkste verbinding tussen Amsterdam naar Duitsland zijn, een route die loopt via Amersfoort, Leusden, Veenendaal, Rhenen, Kesteren, Nijmegen, Groesbeek en Kranenburg (D).

Soms geeft ontroering ons een vreemde energie

Soms geeft ontroering ons een vreemde energie

Waarvan je denkt dat alles kan,

Maar wil je wat je denkt

Daarmee bepalen

en overzetten

In hanteerbare talen

Dan blijft er enkel droefheid staan

Totdat de avond valt

En sneeuw

Die koud is

En alles wit bedekt.

Dan is het wachten weer tot morgen,

Wanneer je thee schenkt bij een nieuw ontbijt..

Leve deze coalitie

Mijn blogjes hebben zelden een politieke inhoud. Er wordt al zoveel over gezegd en geschreven dat ik zelden het gevoel heb daaraan nog iets toe te kunnen voegen. En het is een wereld waarin dingen al gauw zeker worden geweten en daar voel ik mij ook minder thuis. Maar er moet mij zo langzamerhand iets van het hart. Namelijk dit:

Toen in september 2012 de verkiezingsuitslag bekend werd, was meteen duidelijk dat twee partijen voor de opgave stonden om dit land uit de crisis te leiden. Het valt in Rutte en Samsom te prijzen dat zij die uitdaging aannamen. Dat zij over hun ideologische tegenstellingen heen konden stappen en de klus gingen klaren die nu bijna geklaard is. Zij hebben een aantal noodzakelijke hervormingen doorgevoerd waarvan je vooraf kon weten dat ze niet tot grote populariteit zouden leiden, zelfs of zeker niet bij de eigen achterbannen. Zeker er werden lasten verzwaard en er werd bezuinigd op sociale voorzieningen. Maar wie in crisistijd een pretpakket van de regering verwacht, heeft geen gevoel voor realiteit.

Maar wie de peilingen volgt, kan zien dat de twee coalitiepartijen het zwaar te verduren krijgen. En dat heeft iets onrechtvaardigs. VVD en PvdA zouden alle waardering van de kiezers moeten krijgen. Daarom mijn oproep: Help de crisis de wereld uit, stem VVD of PvdA.

Toeval of logisch gevolg?

Kijk om je heen, kijk naar buiten (of naar binnen als je buiten bent), kijk naar de tv, op internet, luister naar de radio en bestrijk de wereld met je fantasie. De staat der dingen zoals je die waarneemt of zou kunnen waarnemen, of die anderen kunnen waarnemen, is die staat der dingen nu het gevolg van een toevallige samenloop van omstandigheden? Of is ze het logische gevolg van een opeenvolging van oorzaak en gevolg. kortom lag op het moment van de oerknal al vast dat jij hier nu dit stukje zou lezen? Had het anders kunnen lopen? Men moet deze vraag stellen zonder fatalistische bijbedoelingen, of gedachten over een goddelijk plan.