Zo nutteloos

Een enkele keer overkomt het je. Dan herinner je je een gebeurtenis waarbij je onheus, onrechtvaardig of onredelijk benaderd werd. Soms al vele jaren geleden. En nu weet je wat je terug had moeten zeggen. Op de fiets, tijdens een wandeling of een treinreis herhaal je in je hoofd dat gesprek van toen, maar nu met de tekst die je toen achterwege liet. De tegenpartij leg je zelf het zwijgen op. Je doet dat en je verfijnt jouw tekst tot in perfectie. Maar je weet tegelijkertijd dat dit zinloos is. Wat was dat is niet meer en het doet er eigenlijk niet meer toe. En met die wat katterige constatering eindigt jouw overpeinzing.

Paddenstoelen

In de wetenschapsbijlage van NRC staat een artikel over paddenstoelen. De auteur Sander Voormolen verbaast en verwondert zich over de diversiteit van deze primitieve planten. Hij vraagt zich af waarom paddenstoelen toch zoveel uiteenlopende kleuren en vormen kennen.
De gedachte achter deze vraag is dat alles in de natuur een reden moet hebben. Dat iemand voor elke eigenaardigheid van flora en/of fauna een motief gehad moet hebben. Maar waarom zou alles toch een motief moeten hebben? Is het niet zo dat als onderdelen van de lichamen van dieren of planten hun nut hebben, dit op toeval berust en op het feit dat levende organismen met te veel onnutte onderdelen zouden uitsterven? Maar dat het nergens voor nodig is dat de veelkleurigheid van paddenstoelen een reden heeft. De paddenstoelen kunnen er blijkbaar mee overleven, zonder dat dit een voorwaarde is.