President Kennedy luidde de Paasbel

In 1963 was ik 10 jaar oud. We hadden net 2 jaar televisie en de eerste flarden wereldnieuws drongen tot mij door: de Cubacrisis, de treinramp bij Harmelen, brandende monniken in Saigon, de Berlijnse muur, het huwelijk van prinses Irene, de Berlijnse muur en dat een Oost-Duitse jongen daar lag dood te bloeden, het kabinet De Quay, Nieuw-Guinea, Ich bin ein Berliner. En in Amerika had president Kennedy het voor het zeggen.

Voor mij was hij niet nieuw, want ik had nog nooit een andere president meegemaakt. Onder Eisenhower hadden we nog geen tv en bij de buren keken we naar Pipo de Clown en Coco het vliegende varkentje. Dus zoals Kennedy, zo zag voor mij een Amerikaanse president er uit; ondernemend, dynamisch en eeuwig jong, net zoals het land zelf. Het enige wat mij bijzonder opviel was dat ene woord. Ik had Kennedy in het NTS-journaal enkele malen het woord pasebel horen zeggen. Dat vond ik een intrigerend woord. Ik stelde me iets voor als een paasritueel waarbij de paasbel werd geluid. Later begreep ik dat ik het Engelse woord possible had gehoord en dan op zijn Amerikaans uitgesproken.

Van het bericht van zijn dood, vandaag 50 jaar geleden, staat mij bij dat ik voornamelijk werd getroffen door het sensationele ervan. Twee moorden in twee dagen en allebei voor het oog van de camera. Dat had tot dan niemand meegemaakt.

Wandeling in de mist van Amersfoort naar Woudenberg

Zaterdag maakte ik een wandeling van Amersfoort naar Woudenberg. Het weer was licht nevelig waar de zon vergeefs doorheen probeerde te breken. De tocht begon als een soort stadswandeling door het oude Amersfoort, een mooie historische stad met fraaie straatjes en pleintjes. In Grand Café 't Filmhuys op de Appelmarkt dronk ik koffie en genoot van overheerlijke appeltaart. De Heiligenbergerbeek voerde mij door lommerrijke groenvoorzieningen de stad uit,

Afvoer
Ik vervolgde mijn tocht over het fietspad langs het Valleikanaal. Deze watergang werd in de dertiger jaren aangelegd door bestaande beken en weteringen aan elkaar te knopen en te verbreden. Het doel was een goede afvoer van het overtollige water uit de Gelderse Vallei. Het Valleikanaal loopt grofweg van Veenendaal naar Amersfoort waar het aansluit op de Eem die het water naar de randmeren brengt. Vanaf dit fietspad heb je een ruim zicht op het omringende licht glooiende landschap van de Gelderse Vallei met zijn akkers, weiden en houtwallen en aan de andere kant van het water de wal die was aangelegd als onderdeel van de Grebbelinie.

Novembermist
Ter hoogte van de Leusbroekerweg verliet ik het fietspad. De bedoeling was mijn tocht te vervolgen via een pad dat loopt over het tracé van de oude spoorlijn Amersfoort-Kesteren die ooit was bedoeld als onderdeel van de internationale verbinding met Duitsland. Ik nam echter ergens een verkeerd pad en kwam terecht op een oud landgoed grenzend aan de N226. Aangezien dit pad door mooi loofbos voerde waar de laatste herfstkleuren oplichtten in de novembermist vond ik het helemaal niet erg dat ik van mijn voorgenomen route was afgeweken. Twee vriendelijke vissers wezen mij de weg naar Woudenberg. In dat plaatsje arriveerde ik tegen vieren. Het was nog volop in de sfeer van de intocht van Sint Nicolaas met veel zwarte pieten in de winkelstraat en kinderen die hoopten van deze pieten nog wat pepernoten af te kunnen troggelen.

In eetcafé De Toekomst dronk ik nog een goed glas bier. Ook daar kwamen zwarte pieten die ook op mijn tafel enige pepernoten deponeerden. Ik stond ze grootmoedig af aan een klein meisje dat met haar ouders aan een belendend tafeltje zat. Ook zij was gekleed en deels geschminkt als zwarte piet.

De bus bracht mij weer terug naar Amersfoort.

De tram komt te laat

De tram komt te laat.

Waarom komt de tram te laat?

Dat is nog onbekend.

Maar als het even meezit,

Is de volgende tram veel te vroeg.

Liberalen en conservatieven en natuurbehoud

Gisteren liet het VVD-Tweede Kamerlid Ton Elias weten een verbod op natuurcompensatie te bepleiten. Nu is het nog zo dat wanneer ergens een nieuwe weg wordt aangelegd of een ander werk waardoor eventueel natuur verloren gaat, men dit compenseert door elders nieuwe natuur te creëren. Hier nu wil Elias vanaf.

Daarop reageerde Sywert van Lienden met een tweet. Daarin vroeg hij zich af waarom de VVD de natuur zo haat en hij zag daarin een onderscheid met conservatieven in Groot Brittannië en Duitsland die meer liefde voor de natuur zouden hebben. Je kunt je natuurlijk afvragen of het voorstel van Elias voortkomt uit natuurhaat en of hij symptomatisch is voor zijn partij. Wel blijkt uit Van Liendens tweet dat hij de VVD en de Britse conservatieven (die Duitse conservatieven kan ik niet zo goed plaatsen) als geestverwanten ziet. Ik denk dat dit een vergissing is. Het is uitermate liberaal om bezwaren te hebben tegen een door de overheid verplichte hindernis voor bijvoorbeeld de aanleg van wegen. De overheid moet in liberale ogen zich zo weinig mogelijk zich bemoeien met maatschappelijke ontwikkelingen. De overheid dient zich  te beperken tot wetshandhaving en veiligheidsbewaking.

Landschap
Conservatisme daarentegen is voortgekomen uit verzet tegen de liberale revoluties van de 19e eeuw. Zij zijn gehecht aan het handhaven van oude waarden en normen. En het ziet ook een rol van  de overheid in het bewaren daarvan. Ik kan mij voorstellen dat natuur daarbij behoort en dat dus vanuit die visie natuurcompensatie een goede zaak is.

Veel misverstand over dit soort zaken ontstaat door het feitelijk ontbreken van een echte conservatieve partij in Nederland. Veel mensen met een conservatieve instelling wenden zich dan tot de VVD of tot een rechts-populistische beweging. Maar dat maakt hen zelf nog niet tot conservatieve bewegingen. Overigens geen misverstand, ik ben zelf geen conservatief of liberaal, maar een uitermate gematigde sociaal-democraat. Ik zou een echte conservatieve partij overigens wel een aanwinst van het politieke landschap vinden.

De Prooi gierend uit de bocht

Het was zo'n mooie serie, spannend en met een prachtrol van Pierre Bokma als Rijkman Groenink. Maar in de laatste aflevering liep de serie, tot mijn grote verbijstering, gierend uit de bocht.

In het begin ging het nog goed. We zagen hoe ABN-AMRO en Rijkman Groenink steeds meer in het nauw kwamen en hoe de sfeer in de Raad van Bestuur steeds ongezelliger werd. Dit alles werd door de regisseur prachtig voelbaar gemaakt. Schitterend waren ook de afgemeten ruzies tussen Groenink en medebestuurder Wilco Jiskoot (Paul Kooij).

Toen iets over de helft van de aflevering kreeg Groenink een hartaanval. Vanaf die scene ging het mis. Wij zagen Rijkman in het ziekenhuis liggen en er kwamen droomscenes die steeds pathetischer werden. Dieptepunt was wel de scene waarin Rijkman Groenink bij donker in nachtkleding voor het verlaten kantoor van De Nederlandse Bank stond en amechtig om Noud Wellink schreeuwde. Ik kon mijn ogen en oren niet geloven dat een doorgewinterde scenarioschrijver dit kon laten passeren en dat regisseur Theu Boermans (toch ook een ervaren vakman) niet ingreep. Jammer.