Zojuist uitgelezen: de biografie van Multatuli door Dik van der Meulen. Een groot schrijver (Multatuli meen ik), maar een moeilijk mens dat blijkt maar weer eens. Zo werkte hij zich voortdurend in de financiële nesten, wist vrienden van zich te vervreemden door onvoorspelbaar gedrag en behandelde zijn eerste vrouw Tine en zijn kinderen niet altijd even netjes. Toch blijft hij me als mens wel sympathiek. Hij was op een milde manier wat excentriek en had denkbeelden die niet altijd consistent maar wel uitdagend waren. Zowel conservatieven als socialisten zagen in hem een mogelijke medestander, om maar wat te noemen. Het werk van Multatuli heb ik altijd met gemengde gevoelens tot mij genomen. In de Havelaar zijn de Droogstoppelhoofdstukken (Droogstoppel leek een beetje op Multatuli), Saïdjah en Adinda en de tafelgesprekken geniaal. Die briefwisseling aan het eind echter is ronduit saai. Ik vind de Havelaar in zijn totaal een zeer goed boek, maar niet het beste uit onze literatuur. Dat is nog steeds De boeken der Kleine Zielen van Couperus. Overigens heb ik de biografie ademloos uitgelezen en dat is een compliment voor Van der Meulen (uiteraard bij uitkomen van het boek in 2004 al voldoende gecomplimenteerd, o.a. met AKO-prijs).
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten