Wandelen van Nijmegen naar Kranenburg 11 maart 2015

Het Nijmeegse station Heyendal ligt midden in het Universiteitsgebied van Nijmegen. Het boemeltje waarmee ik daar aankwam was dan ook grotendeels gevuld met jonge mensen die samen met mij op dit stationnetje uitstapten om zich naar één van de gebouwen van dit onderwijsinstituut te begeven met als doel hun toekomstambities vorm te geven. Het begin van de wandeling voerde langs diverse faculteitsgebouwen waarop de architect zich niet heeft uitgesloofd. Na twee kilometer komt er een eind aan de Heyendaalseweg. Je steekt de Scheidingsweg over en je staat midden in de Maldense bossen. Ik ben geen liefhebber van het Nederlandse bos, maar dit woud valt nog mee. Het bevat voldoende lichtheid om dragelijk te zijn. Mijn pad voert langs de rand van het dorp Malden.
Even buiten Malden ligt een begraafplaats. Doordat alle graven voorzien zijn van een wit kruis, dacht ik aanvankelijk dat het hier een militaire begraafplaats betrof. Ik betrad de begraafplaats om onze bevrijders respect te betonen, maar al snel bleek het te gaan om een normale algemene begraafplaats. Vanwaar al die witte kruizen was mij niet duidelijk. Ook de daar werkzame tuinman kon mij geen nadere informatie verschaffen, of hij wilde dit niet.
De Groesbeekseweg voerde langs het zweefvliegveld, maar het was nog te vroeg in het seizoen om zweef te vliegen. Dan komen we bij het punt waar de oude spoorlijn van Nijmegen naar Kleef zich afsplitst van de lijn Nijmegen-Venlo. Vanaf hier volgen we het oude spoor. Ooit zou dit de belangrijkste verbinding tussen Amsterdam naar Duitsland zijn, een route die loopt via Amersfoort, Leusden, Veenendaal, Rhenen, Kesteren, Nijmegen, Groesbeek en Kranenburg (D).

Maar dingen liepen anders, de lijn raakte in onbruik, de spoorbrug bij Rhenen werd omgebouwd tot verkeersbrug en de lijnen Amersfoort-Veenendaal en Nijmegen-Kleef werden opgeheven. Tussen Nijmegen en Wesel ligt de rails er nog en men heeft er een recreatief pad langs gelegd. Toen ik er drie jaar geleden langs kwam was dit niets meer dan een smal grindpaadje. Nu heeft men er met betonplaten een fietspad van gemaakt, waarlangs men naar Kranenburg kan pedaleren. Het schijnt dat er plannen zijn om de oude spoorlijn te reactiveren, maar voorlopig lijkt me dit niet aan de orde.
Ondertussen was de zon doorgebroken en begon ik de lijn te volgen. Tot Groesbeek door de bossen van het Rijk van Nijmegen. In Groesbeek trof ik eindelijk een horecagelegenheid die open was en onderbrak ik mijn wandeling voor een kop koffie met appelgebak.
Vanaf Groesbeek veranderde het landschap. Van bossen kwam ik in een zacht glooiend landbouwgebied met aan de ene kant zicht op de heuvels van het Reichswald en achter mij die van het Rijk van Nijmegen. Het was verder uitermate plezierig lopen op dit oude spoortracé zeker in het heldere voorjaarszonnetje. Na enige tijd passeerde ik een boog die mij welkom heette in Duitsland. De aanleg van het fietspad was nog niet gereed. Een machine was bezig de grond om te woelen zodat de betonnen tegels ook daar aangelegd konden worden, maar ik moest dat laatste stuk door omgewoelde klei ploegen wat zwaar lopen was. Over Kranenburg valt niet veel te zeggen. Het plaatsje is niet gezegend met veel bezienswaardigheden, niet aantrekkelijk voor dagjesmensen, hooguit voor tien minuutjesmensen. Er wonen vrij veel Nederlanders in Kranenburg. Ik dronk nog een glas bier op het terras bij Hotel Nimweger Hof en nam vervolgens de bus terug naar Nijmegen.