Het is weer voorbij; de tweede hoogtijdag van de christelijke feestkalender: Pasen. Eigenlijk is Pasen veruit het belangrijkste christelijke feest. De gebeurtenissen die christenen op deze dagen gedenken vormen de kern van de christelijke heilsleer. Het gaat hier om niet minder dan de herrijzenis van christus die op de voorafgaande Goede Vrijdag een afschuwelijke dood stierf aan het kruis. Het is dat Bach daar nog een aardig muziekje onder heeft gezet. Dat lijden, sterven en vervolgens weer herrijzen was nodig om de mens van de zonde te bevrijden. De mens is immers, hoewel door God geschapen, geneigd tot alle mogelijke kwaad en overtreding van Gods geboden, in bijbelse taal zonde genoemd. Door dit zondige gedrag kon God de mensen écht geen toegang tot het Koninkrijk der Hemelen verschaffen. De Heer zag maar één oplossing. Hij stuurde zijn enige zoon die 33 jaar op aarde (met name in Palestina) rondzwierf en de laatste 3 jaar daarvan predikent over naastenliefde en liefde voor God. In zijn laatste dagen provoceerde hij de autoriteiten zodanig dat ze hem uiteindelijk arresteerden en de marteldood gaven die ik hierboven al noemde. Dooi te lijden en te sterven deed Jezus boete voor de zonden van de mensen en daardoor konden de mensen, mits zij dit verhaal geloofden en zich bewust waren van hun zonden, genade krijgen en zo het Koninkrijk der Hemelen betreden.
En hier haak ik af. Stel, een boef pleegt allemaal vreselijke misdaden. Nu wordt een volstrekt onschuldige opgepakt en zwaar gestraft voor de afschuwelijke misdrijven door de boef gepleegd. Is door de bestraffing van de onschuldige de schuld van de boef vermindert of vergeeflijker geworden? Ik zou zeggen: in tegendeel. Toch is dat hetgeen de christelijke heilsleer ons al 2000 jaar voorhoudt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten