Een pinksteroverpeinzing

Aanstaande zondag is het Pinksteren. Het behoort tot de grote drie van de christelijke feestkalender, naast Kerstmis en Pasen. Maar van deze drie heeft Pinksteren duidelijk de laagste status. Dat merk je aan een aantal zaken.
Mensen sturen elkaar geen pinksterkaarten.
Popzangers en -zangeressen hebben niet de ambitie een pinksterhit te scoren.
Er bestaat niet zoiets als een pinksterdiner of pinksterontbijt.
Er zijn geen pinksterfilms.
Je hebt geen pinksterverhalen.
Tijdschriften komen niet met een speciale pinkstereditie.
Men praat niet over de pinkstergedachte.
Men ontsteekt geen pinkstervuren.
Pinksterman bestaat écht niet.
Evenmin als de pinksterhaas.
In conflictgebieden geldt geen pinksterbestand.
De paus spreekt geen Urbi et Orbi uit.
Er zijn geen specifieke pinkstertradities, hooguit op regionaal niveau.
Schoolkinderen krijgen geen pinkstervakantie.
Pinkpop wordt regelmatig niet op Pinksteren gehouden.
Pinksterbloemen bloeien vooral met Pasen.
Maar heel weinig mensen weten wat er met Pinksteren nu eigenlijk gevierd wordt.

Wat dat laatste betreft: er wordt gevierd dat de apostelen van Jezus, tien dagen na zijn  hemelvaart, de Heilige Geest ontvingen. Dit wordt visueel voorgesteld door een vlammetje boven de hoofden van de apostelen en een neerdalende duif. De apostelen gaan opeens allerlei vreemde talen spreken en beginnen spontaan de boodschap van Jezus Christus te verkondigen. Wat de Heilige Geest nu eigenlijk is, wordt nergens echt duidelijk. Pas in 325 bij het Concilie van Nicea wordt de Heilige Geest onderdeel van de Drieëenheid, één van de meest bizarre vondsten van de christelijke theologie. Vanuit christelijke kring geeft men vaak aan dat de pinkstergebeurtenis de start vormt van de verspreiding van het christelijk evangelie over de mensheid.
Voor de meeste mensen is  het echter een dag die de overgang markeert van lente naar zomer, hoewel de weersverwachtingen  dit jaar ook wat dat betreft weinig hoop geven.