Een van de hangijzers in de onderhandelingen in het Catshuis betreft de ontwikkelingssamenwerking. PVV en VVD willen daar wel op bezuinigen. Het CDA heeft daar meer moeite mee. Lang had ik een bijna onwankelbaar geloof in het nut en de noodzaak van ontwikkelingssamenwerking. Ik ben actief geweest in de plaatselijke wereldwinkel en heb vijf jaar gewerkt bij een bedrijf dat actief was in de ontwikkelingssamenwerking. Er was de ereschuld die het westen had vanwege het koloniale verleden en er is ook iets als solidariteit tussen rijke welvarende landen en arme landen waar daadwerkelijk honger wordt geleden. Dus niet discussiëren, maar geven was mijn motto. De laatste jaren echter begint de twijfel aan mij te klagen. Hoe veel jaar wordt er nu al aan ontwikkelingssamenwerking gedaan? Toch zeker al 60 jaar. En waar blijven de resultaten? Okay her en daar staan schooltjes, of ziekenhuizen. En kijk daar kan een Afrikaanse vrouw nu zelf de kost verdienen met een tweedehands naaimachine. Fijn voor die mensen en het is ze van harte gegund. Maar is de armoede in de wereld ook maar een beetje teruggebracht? Is er ergens een ontwikkelingsland dat mede door de ontwikkelingssamenwerking nu een stukje welvaart heeft verworden? Nee, ben ik geneigd te zeggen. Daar waar derde wereldlanden opkrabbelen (India, Brazilië) lijken ze dat eerder te doen ondanks de ontwikkelingssamenwerking. En na een inspanning van 60 jaar zou je toch iets meer resultaat verwachten. Ik ben dan ook steeds meer geneigd mijn vraagtekens bij ontwikkelingssamenwerking te zetten. Uiteraard noodhulp moet blijven. Mensen in nood moet je helpen. Maar structurele ontwikkelingssamenwerking zoals we dat al 60 jaar doen, lijkt me zinloos en weggegooid geld. "Maar wat moeten we dan?" vraagt u zich af. Tsja wist ik dat maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten