Het raadsel van de Kelly Family

Door iets wat gezegd werd op tv kwam de Kelly Family weer in mijn herinnering. Mijn gedachten gingen terug naar een TopPopclip uit 1979. Ik heb hem zojuist via het onvolprezen YouTube teruggezien. We zien een kneuterige huiskamer met een open haard en wat agrarisch gereedschap. Deze ruimte wordt betreden door een familie in keltische (Schotse of Ierse) klederdracht. Het is een grote familie met kinderen in alle leeftijdscategoriën, tot aan een baby in de armen van de moeder toe. De oudere kinderen bespelen een muziekinstrument, doorgaans een gitaar of een viool. Wat opvalt is de wat houterige plechtstatigheid waarmee het gezelschap optreedt. Die plechtstatigheid wordt versterkt door het dito intro.

Profetenbaard
Dan gaat de oudste zoon, een knaap van net twaalf jaar oud zingen. Het is een Keltisch aandoende melodie die onmiddellijk blijft hangen en eigenlijk bestaat uit twee regels die telkens herhaald worden, alleen in het midden komt er een variatie wanneer de rest van de familie meezingt. Het lied heet David's song, dus ik neem aan dat deze twaalfjarige snotneus David heet. David vraagt zich in het lied gezongen in Ierse of Schotse tongval af wie er met hem mee wil gaan, met hem zingen en met hem dansen door de hele wereld. Ter geruststelling vertelt hij er bij dat er geen enkele reden tot vrees is, want hij weet de weg. Vervolgens valt de hele familie in en laat weten dat zíj in ieder geval met hem mee zullen gaan, want ze hebben er alle vertrouwen in dat David de weg weet. Dan neemt vader (een gezette man met een profetenbaard die enigszins op mijn zwager lijkt) nog even het woord om in parlandostijl te laten weten alle hoop en vertrouwen in zijn zoon te stellen, daarbij plechtig aangekeken door zoonlief. David herhaalt zijn oproep nog een keer in het slotcouplet en de song is voorbij.

Indringende melodie
Dit nummer was een enorme hit in 1979. Het eigenaardige vind ik met terugwerkende kracht de wat Jezusachtige pretentie van deze twaalfjarige belhamel. Vooral in de regels: "Don't be afraid, I know the way. Gevolgd door de rest van de familie die beaamt dat hij de weg weet, nog bekrachtigd door de vader met de profetenbaard. Vreemd dat dit toen serieus werd genomen. Wanneer ik indertijd als twaalfjarige dergelijke teksten uitgekraamd zou hebben, zou mijn vader onmiddellijk gezegd  hebben: "Hé, doe eens normaal snotaap!" of teksten van gelijke strekking. Ik denk dat het succes van dit nummer bovenal lag in die indringende melodie die, als je hem eenmaal gehoord hebt zich dagenlang onwrikbaar vastzet in je muzikale geheugen. En het schattigheidsgehalte van de zanger en zijn broertjes en zusjes.

Op Wikipedia lees ik dat ze in Duitsland nog meer successen boekten en dat de moeder intussen is overleden. Hieronder kunt u de clip zien.