Op een zo'n avond was-ie daar opeens, een langspeelplaat in een zwarte hoes waarop een wazige foto van vier jongelui die enigszins verveeld op een bankstel zaten. De plaat had geen titel en zelfs geen volgnummer de enige aanduiding was de naam van de band: The Velvet Underground. Het was muziek die er meteen inhakte, de wat slome manier van zingen van zanger Lou Reed, soms bijgestaan door drummer Maureen Tucker, de laidback begeleiding van gitaren en drums. Het paste perfect bij de sfeer waarin wij toen verkeerden. Hoogtepunten waren het lome Candy says, het sensuele Some kinda love, het ironische Jesus, het mysterieuze Murder mystery en het snijdende After Hours, op een aangrijpend lieflijk, bijna kinderlijke wijze gezongen door Maureen Tucker. Het geheel was een bizar inkijkje in de zelfkant van het leven van seks, drugs en misdaad en het grootsteedse. Het bleek de derde lp van deze band te zijn. Na hun eerste plaat met Nico en hun tweede met het ruige Sister Ray. John Cale had de band al verlaten. De Velvets zouden nog een plaat maken. Daarna maakte Lou Reed een succesvolle solocarrière, maar voor mij blijft dat derde album nog altijd de meest aansprekende herinnering aan Velvet Underground en Lou Reed. Het hoort bij een bepalende periode uit mijn jeugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten