Ik wil het hier eens hebben over Simon Carmiggelt (1913-1987). Volgend jaar is het 25 jaar geleden dat hij stierf en nu is hij bijna vergeten. Toch was Simon Carmiggelt bij zijn leven veruit de populairste literaire schrijver van Nederland. Zo'n veertig jaar lang schreef hij zowat dagelijks een column in het Parool onder het pseudoniem Kronkel. Het waren doorgaans korte impressies van het leven in Amsterdam en dan vooral in de Amsterdamse kroegen. Een enkele keer een uitstapje naar Rome of Parijs. Aan het woord kwamen gewone mensen. De kracht van Carmiggelt was dat hij een situatie of een personage in enkele woorden voor je tot leven kon brengen. Je zag zo iemand voor je. Let maar eens op in het verhaal op bijgaande video. De columns werden regelmatig gebundeld en onder Carmiggelts eigen naam uitgebracht. Van de opbrengst kon uitgever De Arbeiderspers series onverkoopbare prachtboeken uitbrengen, zoals de serie Privédomein, prachtserie. Ik denk dat Carmiggelt wellicht niet anders kan dan wegzinken in vergetelheid. Zijn verhalen waren een kroniek van de tweede helft van de vorige eeuw en die tijd is voorgoed voorbij. Maar wie wil schrijven en wil zien hoe goed schrijven er uit ziet, neme het werk van Carmiggelt ter hand. Sylvia Witteman heeft een paar jaar terug een mooie bloemlezing samengesteld onder de titel: Ik lieg de waarheid. Met ook aandacht voor de tragische kant in het werk van Carmiggelt. Die kan ik aanraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten