Het stond deze week weer in de VPRO-gids. "De leden van de Cobrabeweging vonden elkaar in hun afkeer van de knellende banden waarin de naoorlogse kunst verzeild was geraakt". Wanneer ik zo'n formulering lees, roept dat bij mij altijd een vraag op. Want, wat we maar voor waar moeten aannemen is dát de kunst na de oorlog in knellende banden verzeild was geraakt. Ik kan dit niet met zoveel argumenten weerspreken. Ik ben geen kunsthistoricus. Maar iets van twijfel knaagt aan mij. Ik kan mij voorstellen dat de leden van de Cobrabeweging dit riepen, omdat zij dit zo ervoeren. En zij ervoeren dit zo, omdat zij aanvankelijk geen erkenning kregen voor hun werk. Later toen zij meer erkenning kregen en meer aanhang ging die aanhang ook geloven dat zonder Cobra de kunst gevangen zat in knellende banden. Maar ik vraag mij dan wel eens af hoe die knellende banden er dan uit zagen, behalve dan dat de toen leiding gevende museumdirecteuren en galeriehouders de schilderijen van Karel Appel, Constant en Corneille cs. nog niet zo mooi vonden. Dat was weliswaar, wellicht, ten onrechte. Maar knellende banden zijn het niet. Daarbij geeft deze formulering de suggestie dat andere kunstenaars die niet volgens de methode Cobra werkten en wier werken wellicht door voornoemde museumdirecteuren en galeriehouders mooi gevonden werden, eigenlijk niet serieus te nemen zijn. Hun werk ontsnapt immers niet aan die knellende banden. Ergens denk ik dat daarmee aan deze kunstenaars onrecht wordt gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten