Over een week of twee is het weer zo ver. Het feest der nostalgie, van
herkenning en soms ontroering: De Top 2000. Met uiteraard weer de zelfde
top 3 bestaande uit Led Zeppelin, The Eagles en Queen.
Begin jaren '70 had je ook zoiets, zij het beduidend minder omvangrijk.
Piratenzender Veronica zond op Hemelvaartsdag de Top 100 aller tijden
uit. Queen en The Eagles had je toen nog niet, maar er was wel altijd
dezelfde top-3. En die ga ik de komende tijd enige aandacht schenken.
Wie voerden in 1972 de hitlijst aller tijden aan. Op 3 was dat Hey Jude van The Beatles. Op nummer 2 zagen we A whiter shade of Pale van Procol Harum.
Nummer 1
Wellicht heeft u zo'n buurjongetje of erger nog zo'n huisgenoot die pas zijn eerste elektrische gitaat had verworven. En wat is het eerste dat-ie kon spelen? Inderdaad, de hele dag klonk de rook op het water tot de rook ook uit uw oren kwam. En wie waren verantwoordelijk voor deze riff? Exact, de hardrockband Deep Purple. Maar dit was niet het nummer waarmee zij in 1972 de eerste plaats in de top 100 aller tijden bezetten. Dat was het nummer Child in time. Net als nu stond dus toen een hardrockband in de top 3. Nu is dat Led Zeppelin met Stairway to heaven. In beide gevallen gaat het om een nummer dat enigszins afwijkt van het geijkte hardrockidioom. Waarin Deep Purple opviel als hardrockband was de belangrijke rol van het hammondorgel van John Lord in hun muziek. Heldenrollen zijn weggelegd voor zanger Ian Gillan die prachtig kon gillen en gitarist Ritchie Blackmore met een virtuoze solo. Omdat de muziek steeds luider wordt ontstaat een opzwepend effect. Van de tekst is wederom geen chocola te maken. Iemand is slecht geweest en moet nu zijn hoofd buigen tot-ie getroffen wordt door vliegend lood. Zegt u 't maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten