Bij de PC Hooftprijs voor Anneke Brassinga

Gisteren werd bekend dat Anneke Brassinga de PC Hooftprijs heeft gewonnen. Nu moet ik tot mijn schande bekennen dat ik niet zo goed op de hoogte ben met de poëzie van Anneke Brassinga. Ik ga er echter blind vanuit dat deze prijs dik verdiend is. Die jury bestaat toch ook niet uit zakkenwassers.

Waar ik even op wil wijzen is iets dat ik las in een begeleidend artikel in NRC-Handelsblad. Daarin werd kond gedaan van het feit dat het Brassinga's wens is haar lezers te 'steken en te hinderen'. Een volstrekt legitieme ambitie, laat dat gezegd zijn. Maar er zit iets vergeefs in.

Ga maar na. Haar lezers zijn doorgaans mensen die geheel vrijwillig een bundel aanschaffen of naar een voordracht van haar gedichten gaan. Vrij weinig mensen worden onverhoeds door haar gedichten getroffen. Die mensen die vrijwillig een bundel kopen of naar een voordracht gaan hebben al enige voorkennis over haar poëzie. Zij weten wat ze kunnen verwachten en vinden dat wat ze krijgen juist fijn. Het zijn geen masochisten. In hoeverre kun je dan zeggen dat deze lieden nog gestoken en/of gehinderd worden? Met andere woorden: om haar ambitie te bereiken moet Anneke Brassinga het hebben van die paar mensen die onverhoeds geconfronteerd worden met haar poëzie.
Mogen dat er velen zijn.