President Kennedy luidde de Paasbel

In 1963 was ik 10 jaar oud. We hadden net 2 jaar televisie en de eerste flarden wereldnieuws drongen tot mij door: de Cubacrisis, de treinramp bij Harmelen, brandende monniken in Saigon, de Berlijnse muur, het huwelijk van prinses Irene, de Berlijnse muur en dat een Oost-Duitse jongen daar lag dood te bloeden, het kabinet De Quay, Nieuw-Guinea, Ich bin ein Berliner. En in Amerika had president Kennedy het voor het zeggen.

Voor mij was hij niet nieuw, want ik had nog nooit een andere president meegemaakt. Onder Eisenhower hadden we nog geen tv en bij de buren keken we naar Pipo de Clown en Coco het vliegende varkentje. Dus zoals Kennedy, zo zag voor mij een Amerikaanse president er uit; ondernemend, dynamisch en eeuwig jong, net zoals het land zelf. Het enige wat mij bijzonder opviel was dat ene woord. Ik had Kennedy in het NTS-journaal enkele malen het woord pasebel horen zeggen. Dat vond ik een intrigerend woord. Ik stelde me iets voor als een paasritueel waarbij de paasbel werd geluid. Later begreep ik dat ik het Engelse woord possible had gehoord en dan op zijn Amerikaans uitgesproken.

Van het bericht van zijn dood, vandaag 50 jaar geleden, staat mij bij dat ik voornamelijk werd getroffen door het sensationele ervan. Twee moorden in twee dagen en allebei voor het oog van de camera. Dat had tot dan niemand meegemaakt.