Over de zin van het leven (2), het voortbestaan der mensheid

Vorige week wierp ik het thema de zin van het leven ter tafel. Een thema dat eigenlijk te groot is om je mee bezig te houden op zo'n blog. Zelfs de grootste filosofen wagen zich er niet meer aan. De theologen nog wel, maar voor hen is het vraagstuk nog relatief eenvoudig. Maar ja, ik ben er nu eenmaal aan begonnen. Naar aanleiding van mijn stukje van vorige week opperde iemand het doorgeven van DNA als zin van het leven. Met andere woorden: meewerken aan de instandhouding van de soort. Ik neem dan maar voor het gemak aan dat dit ook indirect kan. Dat wie niet feitelijk werkt aan het concipiëren van nageslacht ook een bijdrage kan leveren door te werken aan een wereld waarin de volgende generatie kan opgroeien. Anders wordt het voor sommige mensen pijnlijk.

Mijn vraag is echter: is het wel zo zinvol dat deze soort blijft voortbestaan? Is er een noodzaak dat er mensen zijn op deez' aard? Ik denk dat als je het aan de andere levende wezens op aarde vraagt, het antwoord ondubbelzinnig nee zou zijn. Sterker: ik heb het idee dat een aankondiging dat de mensheid zou ophouden te bestaan binnen de dierenwereld tot grootse feestelijkheden zou leiden die weken kunnen duren. Afgezien van een paar gedomesticeerde soorten die volslagen afhankelijk zijn van mensen, hebben de andere diersoorten alleen maar last van de mensen. En dat zou zelfs zo zijn wanneer de totale mensheid zou bestaan uit aanhangers van de Partij van de Dieren. Ik denk dat de aarde heel goed kan voortbestaan zonder mensen er op. Dat heeft ze ook de veruit langste tijd van haar bestaan gedaan. De enige reden waarom de aanwezigheid van de mens zinvol zou kunnen zijn, is wanneer er sprake is van een Goddelijke Opdracht. Dat maakt overigens alles zinvol (gesteld dat je hier van zinvol kunt spreken). En de zin van goddelijke opdrachten stellen mensen niet graag ter discussie. Wellicht hierover later meer.