Wie heeft er gelijk?

Tijdens mijn korte ochtendwandeling werd ik ingehaald door twee fietsende jonge dames. Ik ving een vluchtige flard op van hun gesptrek. De ene jonge vrouw zei tegen de andere: "en hij natuurlijk van ja, maar dit en dat en zus en zo."

Het is mij wel vaker opgevallen dat wanneer iemand aan een vriend, vriendin of familielid verslag doet van een recent meningsverschil, de verteller de argumentatie van de tegenpartij in dat soort bewoordingen samenvat. Ik denk dat de hij of zij op deze wijze wil uitdrukken dat de argumentatie van de ander volstrekt onredelijk was. Dit wordt nog versterkt door deze woorden in een extreem zeurderige toon weer te geven. Als om aan te geven: het antwoord van mijn tegenstrever bevatte niet meer dan volstrekt voorspelbaar gezeur dat de moeite niet is om woordelijk te recapituleren. Wellicht weet de spreker al helemaal niet meer wat zijn of haar opponent heeft gezegd, ook omdat hij of zij daar nauwelijks aandacht aan heeft besteed. Vaak werkt deze manier van samenvatten. Je ziet de toehoorder begripvol knikken, van "ja die tegenpartij van jou is volstrekt in het ongelijk". Wellicht is het een gemeenschappelijke bekende en hebben zij al een vastgelegd oordeel over diens standpunten.

Het is overigens niet ondenkbaar dat de vermelde opponent zelf aan een vriend of familielid ook verslag doet van dit meningsverschil. En daarbij de argumentatie van zijn of haar tegenstrever in ongeveer gelijk luidende woorden samenvat. En dat de verteller en zijn of haar toehoorder ook tot de conclusie komen dat de ander volstrekt onredelijk was. Immers: gelijk of ongelijk hangt vaak niet af van de inhoud, maar van gezichtspunt, loyaliteit en vooroordelen.