Eind jaren '60 begin jaren '70 had je de VPRO. Die presenteerden als eersten bloot op tv. Ze interviewden gezagsdragers met rare cameraposities en brachten terwijl de hooggeplaatste sprak, een toevallig aanwezig paard in beeld. Of ze legden uit hoe je een tank kon saboteren. Of ze brachten shows van Wim T. Schippers die te lullig (soms letterlijk) waren om over naar huis te schrijven. De VPRO bracht toen regelmatig veel opschudding te weeg. Er waren kamervragen, of ze moesten op het matje komen bij de minister. Sommige mensen wilden de VPRO verbieden. Kortom de VPRO was ontregelend. Ze hield zich niet aan ongeschreven afspraken. Ze zocht de grenzen op met het risico er soms overheen te struikelen. Mijn generatie vond dat prachtig. De oudere generaties fronsden er hun wenkbrauwen bij. Maar uiteindelijk was het effect verfrissend en het televisiegebeuren was nooit zoals het was.
Iets dergelijks gebeurt nu volgens mij met PowNed en Geen Stijl. Ook zij zoeken de grenzen op met het risico er soms overheen te gaan. Ze houden zich niet aan ongeschreven afspraken en wellicht heeft dat op den duur een verfrissend effect (een garantie is er niet uiteraard). En de mensen die nu de wenkbrauwen fronsen hebben één troost. Over 20 jaar of minder is Rutger Castricum establishment geworden, net als de VPRO-coryfeeën van weleer. En een nieuwe generatie zal via de media die dan in de mode zijn tegen hem aanschoppen en hem een cynische ouwe (...) vinden. Zo gaan die dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten