Vandaag kwam het even weer terug in de vorm van een vlaag van weemoed. Dat wat ik maar even zal noemen; het 1989-gevoel. Het jaar 1989 gaf een maandenlange stroom van euforie door een niet aflatende golf van goed nieuws, van Polen tot Roemenië. Vreemd genoeg kon zelfs het drama van het Plein van de Hemelse Vrede dit gevoel niet deren. Bijna het idee dat alles nu goed kon komen. Of dat de wereldproblemen nooit meer zo groot konden worden als dat ze tot 1989 waren. Dit 1989-gevoel is iets waar we nu in tijden van IS en Al Quaida en burgeroorlogen in Soedan en Oekraïne met veel nostalgie op terug kunnen kijken. Een nostalgische weemoed die versterkt wordt door het feit dat we ons beseffen dat de wereldproblemen ons nog steeds grimmig aanzien en dat het goede 1989-gevoel er voorlopig, wellicht nog voor vele decennia niet inzit. En dat hadden we in 1989 kunnen weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten