Toen ik klein was, nu enige decennia geleden, betrokken wij onze stroom van de Provinciale Gelderse Elektriciteitsmaatschappij (PGEM), tegenwoordig NUON geheten. Dat bedrijf zond ons ook regelmatig een blaadje waarvan ik de titel vergeten ben, een soort bedrijfsblad. In dat blaadje stond ook een column van een inspecteur of zo, in ieder geval iemand die vaak bij de afnemers thuis kwam. Hij werd dan meestal binnengelaten door de vrouw des huizes. Die vrouw bracht dan regelmatig het stopcontact ter sprake. Tijd voor onzer beambte om deze dame tot de orde te roepen. "Want mevrouwtje (zo zei men dat 50 jaar terug) zo'n ding heet niet een stopcontact, zoiets noemen we een wandcontactdoos."
Ook elders in dat blaadje en in overige publicaties van de PGEM werd iedere gelegenheid aangegrepen om ons gebruikers in te peperen dat we geen stopcontact moesten zeggen, maar wandcontactdoos. Ook stekkers heetten eigenlijk anders, maar hoe ben ik vergeten. In ieder geval voerde de stroommaatschappij een verbeten strijd om ons wandcontactdoos te laten zeggen.
Toch moet er een moment geweest zijn dat ze het moede hoofd in de schoot hebben gelegd. Zelfs in publicaties van NUON wordt nu gesproken van stopcontacten en het woord wandcontactdoos is een zachte dood gestorven. Taal is een hardnekkig verschijnsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten