Herinnering aan de Nutsspaarbank

Op het buffet in onze woonkamer stond tijdens mijn kinderjaren in de jaren '50 en '60 mijn spaarpotje van de Nutsspaarbank. Daarin lieten ooms, tantes en grootmoeders soms een muntje vallen als mijn schoolprestaties weer eens niet tegenvielen. Als-ie vol was dan brachten we het potje naar de Nutsspaarbankvestiging aan de Tolstraat. Daar werd het potje geopend en het bedrag op mijn rekening bijgeschreven.
Ook nam ik elke dinsdag een kwartje mee naar school. Voor dat kwartje kreeg ik een zegeltje op mijn spaarkaart. Als die kaart vol was, werd het bedrag op mijn spaarrekening bijgeschreven. Later kreeg je de Zilvervloot, een regeling waarbij de regering je spaargeld aanvulde met een leuk bedrag. Toen was de regering nog gul.
Behalve die spaarvormen bij de Nutsspaarbank hadden we eigenlijk niets met banken van doen. Mijn vader bracht zijn salaris in contanten naar huis in nog een echt loonzakje. En alles werd nog in contanten betaald. Pas eind jaren '60 kregen we een girorekening en veranderde onze financiële wereld volkomen. De giro kwam in zwang. De Nutsspaarbank verdween uit zicht. Het werd de Bondsspaarbank en later even de Centrumbank. Nu heet de bank SNS-Reaal en verkeert in grote moeilijkheden. En zo kwamen bij mij de herinneringen aan de aloude Nutsspaarbank weer boven.