Waar het muziek uit de tijd van voor 1820 betreft ben ik helemaal voor de authentieke uitvoeringspraktijk. Dus dat het klinkt zoals dit in die tijd ook geklonken zou kunnen hebben op instrumenten uit die tijd. Er is voor mij echter een uitzondering. Die uitzondering ontstaat door mijn relatie tot het clavecimbel. Ik kan namelijk niet langer dan 10 minuten geduldig naar een clavecimbel luisteren. In combinatie met andere instrumenten gaat nog, of een korte spannende solo zoals die prachtige cadenz uit het vijfde Brandenburgse Concert van Bach is ook nog te doen. Maar langer dan 10 minuten dat getingeltangel ener clavecimbel werkt mij danig op de zenuwen. Daarom kies ik voor klaviermuziek van Bach meestal voor de piano. En dan ontdek je dat sommige pianisten dat niet onaardig doen, zoals hier de meesterlijke Murray Perahia met de Partita no. 6 van Bach BWV 380. En Bachs muziek blijft altijd overeind. Al speel je het op een doedelzak (maar liever niet). En Perahia kan ook niks fout doen uiteraard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten