Een eigenaardig verschijnsel in de sport

Deze zomer wordt dezer dagen vaak aangeduid als zijnde een zogenaamde sportzomer. Het betekent eigenlijk dat zich tussen 2 juni en 14 augustus een groot aantal vooraanstaande sportevenementen voordoet zoals het Europees Kampioenschap Voetbal, de Tour de France, de Open Engelse Tenniskampioenschappen te Wimbledon en de Olympische Spelen. Aan deze evenementen besteden veel media uitvoerig aandacht.

Eén ding springt daarbij in het oog. Mensen hopen bij belangrijke sportwedstrijden waaraan een landgenoot of meer deelneemt dat deze landgenoot (iemand met dezelfde nationaliteit) wint, of in ieder geval bij de eerste drie eindigt. En laat ik eerlijk zijn, ook ik heb last van dit gevoelen. De vraag is echter hoe dit komt. Waarom hechten we zoveel waarde aan het winnen door iemand die uit het zelfde land afkomstig is? En waarom heerst er zoveel buitensporige droefenis wanneer het Nederlandse voetbalteam na drie wedstrijden uitgeschakeld is? Een sportliefhebber zou toch blij moeten zijn wanneer een team dat zo slecht speelt niet meer meedoet? En waarom zou ik blij moeten zijn wanneer Robert Gesink straks een zware bergetappe wint (waarschijnlijk valt-ie al in de eerste week)? Ik heb die berg toch niet opgeracet? Ik vind de Amerongse berg al zwaar. En verder ken ik die hele Robert Gesink niet. Natuurlijk is hem zo'n overwinning van harte gegund. En dat geldt voor al die sporters. Ook die ken ik niet, behalve van hun verschijnen op televisie. En dat ik Nederlander ben is ook geen verdienste, maar een toevallige samenloop van omstandigheden. Dus waarom?