De hardnekkigheid van slechte gewoontes

Eenieder kent dat wel: je hebt een slechte gewoonte en die raak je maar niet kwijt. Je bent bijvoorbeeld heel slordig en laat alles maar slingeren. Je bent ook voortdurend van alles kwijt. Je begrijpt dat dit een slechte gewoonte is en met grote regelmaat neem je jezelf voor hier een einde aan te maken. Je bent dit echt van plan. Je weet wat je moet doen om niet meer slordig te zijn. En toch, na een bemoedigend begin merk je dat je weer in je oude fout vervalt. En eigenlijk is het raadselachtig waarom dit soort slechte gewoontes zo hardnekkig blijven.
Het enige dat soms helpt is samenwonen met een geliefde die jouw slechte gewoonte onderkent en je daar voortdurend mee wil confronteren. Dat kan werken, alleen is er ook een risico. Het kan zijn dat de partner ten eeuwigen dage zijn/haar geliefde moet corrigeren. Dat moet wel want de gewoonte is zeer hardnekkig. Mogelijk krijgt de partner daar op een kwade dag genoeg van, omdat structurele verbetering uitblijft. En de aangesprokene krijgt er genoeg van, omdat hij/zij zich opgejaagd voelt en alleen maar bewuster wordt van de hardnekkigheid van zijn kwade aanvechting. Ik denk dat daarin een grotere bedreiging schuilt van iedere relatie dan in zaken als vreemdgaan en/of ontrouw.