Meditatie over autobommen in Irak

Vanmorgen zijn in Bagdad weer een aantal autobommen ontploft. Gevolg: 19 doden. Het Journaal berichtte daarover. De beelden zijn bekend: een verwrongen autowrak, een rode plas op de straat, door elkaar heen rennende mannen met baren waarop iemand onder roodbevlekte lakens, het geluid van sirenes en puin en soms een weeklagende moeder.
Ik ben niet blind voor de tragiek achter dit alles, het verdriet bij de dierbaren van die 19 slachtoffers. het gevoel van onveiligheid en de wanhopige vraag wanneer dit nou eindelijk eens ophoudt.

Ik zie deze beelden op televisie en denk er bijna niets meer bij. Alleen een haast berustend: "ja dit gebeurt daar nou eenmaal van tijd tot tijd. Iemand meent er goed aan te doen een autobom tot ontploffing te brengen, soms zelfs menend daarmee een plaats in het paradijs te veroveren. En nog te weinig de gedachte om hier nu eens mee op te houden." Ik zag dit al zo vaak dat het mijn gevoel van medelijden niet meer raakt, of verontwaardiging veroorzaakt. Buiten is het zomerdag en de doodstille straat ligt de blakeren in de zon. En er speelt in de verte op de stoep een groep kinderen, maar die groep betekent niet veel. Dan meldt het Journaal de uitslag van een sportwedstrijd. Dat emotioneert mij meer.