Van langer geleden geldt, de eveneens grotendeels vergeten, Carry van Bruggen, schrijversnaam voor Caroline Lea de Haan, 1881-1932. Zij schreef essays, verhalen en romans.
Haar populairste werk was en is de bundel 'Het huisje aan de sloot'. En dat boek ben ik nu aan het lezen. Die bundel bestaat uit 24 schetsen waarin zij het leven van een orthodox joods gezin beschrijft in het in de titel genoemde huisje aan de sloot in Zaandam. Haar inspiratie putte ze ongetwijfeld uit haar eigen milieu. Bijzonder is dat ze het leven in dat gezin en in Zaandam beschrijft vanuit het gezichtspunt van een kind, één van de dochters. De naïeve blik van deze naamloze figuur geeft een grote onbevangenheid aan haar waarnemingen. Het joodse gezin en enkele kleurrijke figuren uit de joodse gemeente komen in deze schetsen fraai tot leven. Wij zien ze zonder de oordelen die volwassenen nog hebben. Het boek speelt zich af in de joodse gemeenschap, maar ziet ook de omringende wereld. Ontroerend is bijvoorbeeld het verlangen van het meisje om mee te mogen doen met de Sint Maartenviering. Maar dat mogen joodse meisjes nu eenmaal niet van hun ouders. Zij hebben hun eigen feesten. Die overigens prachtig worden beschreven. Sinterklaas mag blijkbaar wel. Het is geen bundel die je achter elkaar van kaft tot kaft uitleest. Het zijn 24 pareltjes die je een voor een leest en telkens wanneer je zo'n schetsje tot je genomen hebt, sla je het boek even dicht om in stilte even na te genieten. Wat het boek onbedoeld enigszins wrang maakt is de wetenschap dat het een milieu beschrijft dat in de jaren '40 grotendeels is vernietigd. Maar dat kon Carry van Bruggen nog niet weten toen ze het begin jaren '20 schreef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten