Hoogspanningsmasten en de "lelijkheid"

Laat ik het maar ronduit zeggen. Er is immers niets om mij voor te schamen. Ik vind hoogspanningsmasten mooi, evenals windturbines. Wanneer ik een wandeling maak door het Hollandse polderland met weiden en boerderijen in de oneindige ruimte verzonken, dan vind ik het mooi als het landschap wordt doorkruist door linten van hoogspanningsmasten, verbonden door slaphangend gebogen kabels. Voor mij zijn deze objecten een integrerend onderdeel van dit landschap, imponerend en stevig verankerd in de bodem.

Wanneer ik met een gezelschap door zo'n landschap wandel, merk ik vaak dat mijn wandelgenoten minder te spreken zijn over deze bouwsels. Zij vinden ze lelijk, niet passend in dit landschap waar enkel plaats is voor planten, watertjes, hier en daar een oud boerderijtje en aan de einder het kerktorentje van een landelijk dorpje. Zaken als hoogspanningsmasten en windturbines keuren zij af met een besliste stelligheid. "Dit soort dingen hoort hier niet, kortom ze zijn lelijk." Dat roept bij mij de volgende vraag op. Dat men bepaalde dingen lelijk vindt, berust dat vaak niet eer op ethische oordelen dan op esthetische. Kortom kan men altijd een heldere grens trekken tussen ethische en esthetische oordelen, zeker als het om lelijkheid gaat?