In de jaren '70 had je 'Zen en de kunst van het motoronderhoud', in de jaren '80 had je 'Gödel, Escher, Bach'. Kortom u kent ze wel, die boeken die plotseling iedereen gelezen had. Je zou de 'Celestijnse belofte' ook tot dat genre kunnen rekenen, maar ergens denk ik dat ik de twee eerder genoemde werken onrecht zou doen door ze in een rij te zetten met de Celestijnse Belofte. Dat geldt ook voor de 'Lessen van Don Juan' van Carlos Castaneda. Al deze boeken heb ik niet gelezen. Hun populariteit en de druk die dit veroorzaakte om ze te lezen, riepen een verzet in mij wakker. Niet uit eigenwijzigheid, want eigenwijs ben ik niet. En daarbij heb ik gemerkt dat eigenwijsheid niet altijd bevorderlijk is voor communicatie. Maar de druk stond mij tegen. Als ik voor zo'n boek zou kiezen, zou dat geen authentieke keuze zijn. Rare overweging trouwens, want wie of wat maakt uit wat authentiek is.
Nu sta ik met de 'Kritiek van de cynische rede' van Peter Sloterdijk in mijn hand, ook eigenlijk zo'n boek en mij bijna 30 jaar geleden cadeau gedaan door mijn beste vrienden. En eigenlijk is het ook zo'n boek. Zou het kunnen? Nu bijna dertig jaar na publicatie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten