Regelmatig passeer ik gedurende mijn wandelingen watertjes waarin enkele eendjes rondzwemmen, al of niet vergezeld door andere watervogels. Ik bedenk me dan nogal eens dat in de ogen van die eendjes dit de hele wereld is: die vijver of die sloot of wetering, omringd door wat struiken, bomen en planten en met daarin wat andere dieren, waarvan sommige als een regelrechte bedreiging gelden. Dat geldt zeker voor de mensen die van tijd tot tijd vanuit het verre niets opduiken om daarna weer in een ander ver niets te verdwijnen. Van die wereld achter dat verre niets is onze vriend de eend zich nauwelijks bewust. Dat er steden zijn en bergen en zeeën en woestijnen en dat daar wellicht ook andere eenden leven. Dit alles behoort niet tot zijn eendenbewustzijn. Wat hem of haar betreft houdt de wereld op waar het verre niets begint. Ooit was dat voor mensen ook zo. Voor de Cro-Magnonmens was de wereld zijn grot in de Dordogne en de directe omgeving. En tot voor kort waren er nog vele mensen voor wie de wereld overeenkomstig klein was, voor wie verhalen over zeeën en bergen hooguit mythen uit een ver niets waren. Behalve natuurlijk wanneer hij aan zee of tussen de bergen woonde. Wellicht zijn er nog nu nog mensen als hen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten