"Als niemand luistert
naar niemand
dan vallen er doden
in plaats van woorden."
Deze woorden wekten een zekere droefenis in mij. Ze hebben iets dwingends, maar ook een zweem van machteloosheid. En het is alsof ze een verbod uitvaardigen te twijfelen aan hun juistheid. Dus ik kreeg van de weeromstuit juist een sterke behoefte om de juistheid van deze tekst te betwisten. Zij schetst het beeld van een chaos en een kakofonie van ongehoorde woorden, want ieder houdt zich doof. Wellicht zal men dan na verloop van tijd het opgeven en klinken er geen woorden meer. Of er dan doden vallen? Komt wellicht voor, maar vaker beperkt men zich ertoe moedeloos uiteen te gaan. En mogelijk komt men dan de volgende dag weer bijeen om een nieuwe poging te wagen. Volgens mij wordt het pas gevaarlijk wanneer één partij eenzijdig besluit op te houden met luisteren en verlangt dat de anderen zwijgen. Die anderen worden dan verplicht te luisteren.
Het is niet mijn doel hier mij vrolijk te maken over de bedenkster van deze tekst de Tsjechisch-Nederlandse dichter/schrijver/vertaler Jana Beranova. Maar ik denk dat de tekst zo sterk uitdraagt diepzinnig te zijn dat zij velen belet na te denken en vandaar mijn lichte droefenis deze middag. De zweem van machteloosheid zit hem in het feit dat de woorden niemand in staat stellen zijn of haar houding te bepalen. Geen mens besluit na lezing ervan om voortaan te gaan luisteren naar iemand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten