Gisteren overleed de Britse toetsenist Keith Emerson. In de diverse nieuwsprogramma's werd vooral verwezen naar zijn jaren bij het trio Emerson, Lake and Palmer. Maar de muziek van dat ensemble kunnen wij eigenlijk het beste omschrijven als humorloze bombast, bedoeld om de luisteraar te imponeren. De grootste jaren van Emerson lagen in de tijd dat hij, eind jaren '60, de leider was van de Engelse progressieve popband The Nice. Samen met bijvoorbeeld Pink Floyd waren zij de pioniers van de symfonische rock. Centrale figuur in de band was Keith Emerson die zijn hammondorgel zowat fysiek te lijf ging wat niet altijd zonder schade aan het instrument afliep. Maar hij was wel virtuoos. De muziek was een samensmelting van pop, jazz en klassiek en meestal instrumentaal. Het nummer dat ik hier bij voeg is dan ook niet representatief voor het repertoire van The Nice.
Het gaat hier om een lied van de Amerikaanse singer-songwriter Tim Hardin (1941-1980). Er werd in dit nummer gezongen. Emerson speelt hier niet op het hammondorgel, maar op een vleugel. Het begint met een klassieke piano-intro, waarna bassist Lee Jackson de eerste twee coupletten zingt. Het middenstuk heeft een hoger tempo, op een swingend ritme geeft Emerson een prachtige jazzy pianoimprovisatie ten beste, om uiteindelijk weer terug te keren naar de ballad. Prachtige muziek. Van Emerson, Lake and Palmer valt enkel nog te zeggen dat zij de synthesizer introduceerden in de popmuziek.
Hang on to a dream
Geen opmerkingen:
Een reactie posten