Het leven heeft geen zin. Dat heb ik al eerder gezegd en daar blijf ik voorlopig blij. Wat nog het dichtst komt bij zoiets als de zin van het leven is het zogeheten "iets betekenen voor een ander mens." Het komt er zo dicht bij dat dit betekenisvol zijn voor de medemens door velen als een nastrevenswaardig doel wordt opgevat. Dat kan op vele wijzen. Men kan verdrietigen troosten, mensen verheugen met eigengemaakte schoonheid, zieken verzorgen, iets nuttigs uitvinden of wat dan ook. Sommigen kunnen zelfs tot ver na hun dood nog iets voor andere mensen betekenen. Denk bijvoorbeeld aan Johann Sebastian Bach of Willem van Oranje. Het is alleen nog nooit iemand gelukt iets te betekenen voor mensen uit generaties voor hem. Maar gezien het feit dat het blijkbaar voor mensen belangrijk is om iets voor een ander te betekenen, omdat dit een soort vormgeving is aan iets dat in de buurt komt van zingeving aan het leven, is dat ook een troost voor mensen die menen dat zij niet in staat zijn iets voor een ander te betekenen. Zij zijn te zwak, of hebben hun karakter tegen. Zij hebben toch de mogelijkheid iets voor een ander te betekenen. Zij geven namelijk door puur het feit van hun bestaan, aan een ander de ruimte iets voor hen te betekenen. Zij geven daardoor hun medemens iets waardoor deze medemensen een soort van zingeving aan hun bestaan kunnen geven. Zo kan iedere aardbewoner iets voor zijn broeders of zusters betekenen. Zelfs als zij uit zichzelf niets betekenen. Is dat niet mooi? Uiteraard blijft het bestaan zinloos, want niets toont aan de noodzaak van welke existentie dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten