Wat mij in het verschijnsel God altijd het meest heeft gefrappeerd is de eeuwigheid die aan Hem wordt toegekend. En dan niet eens zozeer de eeuwigheid naar de toekomst, want dat een God er altijd zal zijn is een gedachte waarmee je je kunt verzoenen. Wat minder te bevatten is, is de eeuwigheid naar het verleden toe. Het idee dat er nooit een tijd is geweest dat Hij er niet was. Er is aan God dan geen begin. God is in dat geval zonder aanvang en oorzaakloos. Het menselijk brein wil alles altijd ergens laten beginnen. Dat plaatst het moment van de schepping ook in een eigenaardig daglicht. Waar plaats je die op een tijdlijn (waar begint die tijdlijn dan?). En waarom beschouwde God dan dat tijdstip als het juiste moment voor een fijne oerknal (ik neem aan dat gelovigen de oerknal als een actie van God beschouwen)? Is voor iets dat eeuwig bestaat, dus er altijd al was en altijd zal zijn, niet ieder moment even willekeurig? En wat deed God voor de aanvang aller andere dingen? De vraag of er toen ook al een hemel was parkeren we als te kinderachtig. Er zou een soort gelovigheid mogelijk kunnen zijn waarbij God wordt gedefinieerd als de oorzaak aller oorzaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten