Sinds het EK van 1988 zendt de NOS bij grote toernooien altijd een journaal uit. Vroeger was dat spannende tv. Ik herinner me nog de zinderende confrontaties tussen toenmalig bondscoach Rinus Michels en verslaggever Kees Jansma. En in 1990 de torenhoge frustratie van Leo Beenhakker.Nu 10 van dergelijke journaals (in 2002 was er geen journaal, omdat Nederland niet meedeed) later is het allemaal een cliché geworden. Spontane gesprekken met spelers en coaches zijn er niet meer, want een marketing-communicatiemeneer heeft bedacht dat zoiets niet handig is qua centjes verdienen. Die comunicatiemeneer is trouwens weer die zelfde Kees Jansma. Nu gaan spelers voor een bord met alle sponsornamen staan en draaien bloedeloze ingestudeerde praatjes af.
We zien beelden van spelers die in of uit een bus stappen. We zien beelden van een stadion waar spelers tegen een balletje trappen en eentje apart traint want die is geblesseerd. Of we zien niks, want de training is dan geheim. Stel dat de tegenstander ziet dat de oranjespelers tegen een bal kunnen trappen. De NOS vindt trouwens meestal wel een gaatje waardoor ze toch beelden hebben. En er is gedoe over hesjes (wie krijgt er een en wie niet) waar de verslaggevers een enorme betekenis aan hechten. Die blessures zijn voor de reporters overigens een zegen. Er is er altijd wel één. En over zo'n blessure kun je eindeloos doorzeuren. Kun je 80% van de zendtijd mee vullen. En dat wordt dan ook met overgave gedaan. We zien persconferenties, waaruit voornamelijk blijkt dat de bondscoach en verslaggever Bert Maalderink elkaar goed kennen en een haat-liefdeverhouding hebben. Kan ik me heel goed voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten