Over schoonheid en seks

Wanneer men een mens mooi noemt, bedoelt men vaak dat het uiterlijk van deze persoon verleidt tot seksueel contact met hem of haar. Een mooi mens is een mens van wie men zich voorstelt dat het plezierig is daar intiem mee samen te zijn. Althans voor verreweg de meeste mensen, zo schat ik in, zijn schoonheid en seksuele aantrekkingskracht synoniem. Wanneer u iemand in een gesprek een ander mens mooi hoort noemen, kunt u er vanuit gaan dat u gesprekspartner vindt dat seks met zo'n mens aangenaam zou kunnen zijn.

Als bovenstaande waar is, zou dit dan bewijzen dat esthetiek op functionele normen berust? Schoonheid wordt dan niet los gezien van seksuele aantrekkingskracht en is dus niet gebaseerd op neutrale esthetische normen.

De vraag is wat mij betreft de volgende: Is iemand seksueel aantrekkelijk omdat hij of zij mooi is, of vindt men iemand mooi omdat hij of zij seksueel aantrekkelijk is? Wie deze vraag onmiddellijk beslist beantwoordt, heeft niet lang genoeg nagedacht. Denk ik.

Hoogspanningsmasten en de "lelijkheid"

Laat ik het maar ronduit zeggen. Er is immers niets om mij voor te schamen. Ik vind hoogspanningsmasten mooi, evenals windturbines. Wanneer ik een wandeling maak door het Hollandse polderland met weiden en boerderijen in de oneindige ruimte verzonken, dan vind ik het mooi als het landschap wordt doorkruist door linten van hoogspanningsmasten, verbonden door slaphangend gebogen kabels. Voor mij zijn deze objecten een integrerend onderdeel van dit landschap, imponerend en stevig verankerd in de bodem.

Wanneer ik met een gezelschap door zo'n landschap wandel, merk ik vaak dat mijn wandelgenoten minder te spreken zijn over deze bouwsels. Zij vinden ze lelijk, niet passend in dit landschap waar enkel plaats is voor planten, watertjes, hier en daar een oud boerderijtje en aan de einder het kerktorentje van een landelijk dorpje. Zaken als hoogspanningsmasten en windturbines keuren zij af met een besliste stelligheid. "Dit soort dingen hoort hier niet, kortom ze zijn lelijk." Dat roept bij mij de volgende vraag op. Dat men bepaalde dingen lelijk vindt, berust dat vaak niet eer op ethische oordelen dan op esthetische. Kortom kan men altijd een heldere grens trekken tussen ethische en esthetische oordelen, zeker als het om lelijkheid gaat?

Opvolger oude flessenlikker gewenst

Tot aan begin jaren '70 werden zuivelproducten als melk en yoghurt verkocht in glazen flessen. Dat komt nu anno 2012 bijna niet meer voor. Tegenwoordig verkoopt men deze producten in kartonnen pakken, sinds een jaar of wat voorzien van een handige plastic schenktuit. Toch blijft één nadeel van die kartonnen pakken onderbelicht. Zoals eenieder weet blijft bij dikkere substanties als yoghurt en vla altijd een deel achter in de verpakking, klevend aan de wand. Hierdoor worden jaarlijks vele liters zuivel weggegooid. In de nadagen van de plastic fles had men daarop wat gevonden: de flessenlikker (zie afbeelding). Hiermee kon men de laatste restjes yoghurt of vla uit de fles schrapen. Ik denk dat daarmee jaarlijks grote hoeveelheden zuivel bespaard bleven.

In een kartonnen pak werken dergelijke flessenlikkers niet, wat tot nodeloze verspilling leidt. Het is waarschijnlijk niet realistisch om een terugkeer van de glazen fles te verwachten of te verlangen. Maar wat wellicht wel te verlangen is, is een opvolger van de aloude flessenlikker. Ik zou niet weten hoe, maar voor de briljante uitvinder onder ons moet hier toch een fantastische uitdaging liggen. Kom op Willie Wortels van Nederland!

In memoriam Ray Manzarek

Gisteravond overleed Ray Manzarek, 74 jaar oud, aan een hartaanval. Ray Manzarek speelde toetsinstrumenten in de legendarische popgroep The Doors. Hij was naast zanger Jim Morrisson het muzikale brein achter deze formatie. Vooral door zijn spel op het Hammondorgel gaf hij aan de muziek van The Doors een stuwend, maar tegelijkertijd bijna zwevend effect mee. Een effect waarbinnen de vaak poëtische teksten van Morrisson goed tot hun recht kwamen. Dat is prima te horen in het 12 minuten durende nummer When the music is over, een nummer dat vaak het hoogtepunt was van de live-optredens van The Doors. Rest nog te vermelden dat The Doors geen bassist hadden. De baspartijen werden door Ray Manzarek op het keyboard gespeeld. Dat droeg ook bij aan de aparte sound van deze memorabele band.

New York een natuurgebied?

Wanneer je door New York loopt, kun je dan zeggen dat je door de natuur wandelt? 'Natuurlijk niet' is wellicht uw antwoord. Maar waarom is dat geen natuur? Omdat wat om u heen is door mensen is gebouwd? Maar is een vogelnest dan ook geen natuur, omdat het door vogels is gebouwd en een vossenhol, omdat het door vossen is gegraven? En behoort een beverdam niet tot de natuur, omdat-ie door bevers is aangelegd? Als vogelnesten, vossenholen, dassenburchten en beverdammen tot de natuur worden gerekend, waarom zou dit dan niet gelden voor door mensen gebouwde wolkenkrabbers en straten en heb ik een paar jaar terug fijn gewandeld door natuurgebied New York. Wie zich daar één mee voelt is dan toch ook één met de natuur?

Wat is natuur nog in dit land?

Er wordt veel gepraat en geschreven over de natuur, soms gepaard gaand met de wens daar één mee te worden. Maar hebben we een omkaderd beeld van wat we de natuur noemen? Wat rekenen we tot de natuur en wat niet? Uit het verlangen er één mee te worden, kan men opmaken dat mensen niet als vanzelfsprekend tot de natuur behoren, althans in de ogen van de mensen die dat verlangen koesteren. Schijnbaar zijn er zaken die niet tot de natuur behoren. Is dat zo? En waarom horen ze dan niet tot de natuur? Zou je ook niet kunnen zeggen dat alles tot de natuur behoort? Dan is die zucht daar één mee te worden ook opgelost. Je bent dan namelijk al één met de natuur, hooguit weet je dat alleen nog niet. Hier kom ik wellicht nog op terug.

Cicero bezoekt Culemborg

Cicero liep op Betuwse grond.

Sprak met hese mond:

Ik weet

Dat ik niets weet,

Maar vertel het alsjeblieft niet rond

Ik spreek van vriendschap

En van deugd

En van een nooit voorbijgaande jeugd

Waarin ik stenen leg en kabels trek,

Want voor liefde gaat mij niets te ver.

Mijn kracht ligt stil

In de dingen die ik wil,

de bron van wat ik voortbreng.

Op mijn wijsheid en de uwe

Ben ik streng.

De ware vriendschap

legt de ruimte om mij heen.

Waarin ik kan zoeken wat in de mist

Der vergeten tijden

Werd gemist.

Met kathedrale klanken

En de zoete rook van mijn bewustzijn.